iordanisp.wordpress.com/

Επειδή η σελίδα δημιουργεί πρόβλημα σε ορισμένους που χρησιμοποιούν exlorer μεταφερθήκαμε σε νέα διεύθυνση:

http://iordanisp.wordpress.com/

Read More......

Just a Test

SHhhh...

Read More......

ΓΙΑΤΙ

Την 7η μέρα ο θεός αποφάσισε να ξεκουραστεί ή να ασχοληθεί με άλλα πράγματα.
Οι άνθρωποι περιφερόντουσαν στην άχρονη παραδείσια αιωνιότητα, γυρνούσαν από δω και από κει και κάποια στιγμή άρχισαν να βαριούνται τόση μακαριότητα.
Η μουρμούρα τους έφτασε μέχρι τα αφτιά των αγγέλων. Τι κατάσταση είναι αυτή, γιατί μας έχει εγκαταλείψει, που έχει πάει, τι πρέπει να κάνουμε…;

Ο άγγελος ενημέρωσε τον θεό. Εκείνος έξυσε το μούσι του, τι να τους πω μονολόγησε; «Γεννηθήτω Φως;», μα... το έχω ξαναπεί. Α! αυτό είναι.
«Γεννηθήτω Θέατρο».
Μια σκηνή τοποθετήθηκε και αμέσως οι άνθρωποι άρχισαν να μοιράζουν θέσεις. Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς, σκηνογράφοι, μπράβοι, καθαριστές, τεχνικοί και τεχνίτες, αλλά και επιχειρηματίες, επενδυτές, μάνατζερ και παραγωγοί που προσπαθούσαν ο καθένας από την πλευρά του να εδραιώσει τη θέση του σε αυτό το θέατρο.
Σύντομα περίσσεψαν οι διχόνοιες. Ποιος είναι ο καλύτερος, ποιος ο πιο απαραίτητος, ποιος πρέπει να αποφασίζει… Αφού μάλωσαν για πολύ, κάλεσαν πάλι τον άγγελο. Πες στον Θεό να λύσει τις διαφορές μας, να δώσει Εκείνος τις απαντήσεις.

Ο άγγελος πέταξε πάλι κοντά στον θεό. Ο θεός σκέφτηκε καλά, πήρε ένα κομμάτι χαρτί και έγραψε κάτι. Το έβαλε σε ένα κουτί και το έδωσε στον άγγελο.
Οι άνθρωποι μαζεμένοι στη σκηνή περίμεναν με ανυπομονησία την επιστροφή του.
Πήραν το κουτί, το άνοιξαν και άρχισαν τις διαμαρτυρίες. «Με δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν, τι θέλει να μας πει, μας κοροϊδεύει;…».
Έτσι δημιουργήθηκαν οι μεγάλες απορίες.
Που πάμε, ποιος είναι ο σκοπός μας και όλα αυτά που τα ξέρετε σίγουρα καλύτερα από εμένα.
Χιλιάδες χρόνια μετά (ο άνθρωπος φρόντισε εν το μεταξύ να δημιουργήσει και τον χρόνο) ένας πλανόδιος ηθοποιός, όχι από τους γνωστούς και διάσημους της τηλεόρασης, αλλά από αυτούς που παίζουν στους δρόμους και τα πανηγύρια περιπλανώμενοι από πόλη σε πόλη και από χώρα σε χώρα, ένας νομάδας ηθοποιός που είχε μάθει την τέχνη από τον πατέρα του όπως και εκείνος από τον δικό του πατέρα, έφτασε στο παλιό σπίτι του προπάππου του που και εκείνος βέβαια ήταν πλανόδιος ηθοποιός.
Το βράδυ αφού ζεστάθηκε αρκετά δίπλα στη φωτιά, αποφάσισε να ανέβει να ψάξει στην σοφίτα. Στοιβαγμένα πράγματα πάνω σε άλλα με σκόνη και αράχνες φύλαγαν τις μνήμες των προγόνων του ποιος ξέρει πόσα χρόνια πίσω.
Μετακινώντας κάποια έπιπλα ανακάλυψε πίσω τους σε μια γωνιά ένα μεγάλο κουτί. Φαίνονταν παμπάλαιο. Το άνοιξε και μέσα είδε ένα άλλο ακόμα παλαιότερο κουτί, μέσα σε αυτό βρήκε ένα ακόμα και για να μην σας κουράζω στο τέλος είχε στα χέρια του το Κουτί. Είχε ακούσει πολλές φορές την ιστορία από τους προγόνους του, σε πόλεις και χωριά να την διηγείται ο καθένας με τον δικό του τρόπο, αλλά τώρα ήταν εδώ και το κρατούσε στα χέρια του.
Με τρεμάμενα δάχτυλα το άνοιξε. Ένα μικρό χαρτάκι γλίστρησε έξω. Το ξεδίπλωσε και με μάτια τεράστια διάβασε την θεία απάντηση.
«Γιατί»


Η ιστορία αυτή προήλθε από το φινάλε του θεατρικού έργου WARUM - WARUM του Πίτερ Μπρούκ

Read More......

Οι 12 Μεγάλοι Μάγοι της Αλχημείας και η Εξέλιξη του Μεγάλου Εργου.

Το κείμενο αυτό παρουσιάστηκε στο Φόρουμ του Μεταφυσικού που διοργάνωσε το περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ το 2006

Οι 12 Μεγάλοι Μάγοι της Αλχημείας και η Εξέλιξη του Μεγάλου Έργου.

Ένας ωραίος τίτλος που θα μπορούσε να διατυπωθεί πιο απλά και με περισσότερη ασάφεια και ως, Ξεφυλλίζοντας Ερμητικές Σημειώσεις.

Η πρώτη μας διαφάνεια μας οδηγεί στον τόπο και την εποχή απ οπου νομίζω πως πρέπει να ξεκινήσουμε.



Ο ουροβόρος. Το φίδι που τρώει την ουρά του, ο κύκλος που έχει ορισμένο κέντρο δηλαδή το εκδηλωμένο σύμπαν που κάποτε θα αυτοαναλωθεί μέσα στην πληρότητά του, ένα σύμβολο και μια εικόνα, η συγκεκριμένη που είναι ιδιαίτερα γνωστή. Συνήθως παρουσιάζεται ξεγυρισμένο μόνο το θέμα, ο ουροβόρος. Εδώ σας δείχνω την πλήρη σελίδα που όπως φαίνεται συνοδεύεται από ένα κείμενο σε γλώσσα ελληνική. Το Γνωστικό αυτό σύμβολο ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές στην ελληνιστική Αίγυπτο και η ελληνική γλώσσα μας υποδεικνύει πως από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια συναντήθηκαν η ανατολή με την δύση και εδω γεννήθηκε ο πρώτος συγκρητισμός. Εδώ η ελληνική φιλοσοφία αγκάλιασε τις ανατολικές δοξασίες και γέννησε την θεουργία. Τον Νεοπλατωνισμό, τον Πρόκλο και τον Ιάμβλιχο. Φιλόσοφοι και Θεουργοί ή Μάγοι και φιλόσοφοι, επίθετα που προσδιόρισαν αλχημιστές και ερμητιστές του ευρωπαϊκού μεσαίωνα και της αναγέννησης. Ερμητισμός λοιπόν, που στηρίζεται στα κείμενα του Ερμή του Τρισμέγιστου κείμενα που σήμερα είναι γνωστό πως γράφτηκαν εκείνη, την αλεξανδρινή περίοδο, και ήταν σαφώς επηρεασμένα από το νεοπλατωνικό κύμα ιδεών.
Ένας μύθος μας διασώζει ότι ο Ερμής ήταν αυτός που χάρισε την γραφή στον άνθρωπο. Οι θεοί διαμαρτυρήθηκαν και του είπαν πως μέχρι τώρα οι θνητοί επαναλάμβαναν δημόσια ιστορίες για να γίνει δυνατόν να διατηρηθούν μέσα στην μνήμη. Φοβόντουσταν πως η γραφή θα οδηγούσε την μνήμη των θνητών στην τεμπελιά και την αρχαία μνημοσύνη, την αρχαία σοφία, στην λήθη. Ο Ερμής τους καθησύχασε και τους είπε πως η προφορική διήγηση ποτέ δεν θα λησμονιόταν ή γραφή όμως θα πρόσθετε έναν ακόμα διαφορετικό τρόπο διαιώνισης και ανάπτυξης της σοφίας. Αν δεν με απατά η μνήμη μου ή γραφή συνέβαλε στην ανάπτυξη του πολιτισμού και της επιστήμης. Όμως ο Τριμέγιστος είχε δίκιο. Η παράδοσή του χρησιμοποίησε και τους δυο δρόμους για να διαιωνιστεί. Καθώς η Αλεξάνδρεια και η ελληνιστική εποχή βυθιζόταν στη βια και τις φλόγες, πρόσφυγες έφτασαν στις Αραβικές χώρες και ίδρυσαν τα πρώτα πανεπιστήμια. Εκεί διασώθηκαν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί, τα κείμενά τους ακολούθησαν την επέκταση των Αράβων στην Ισπανία και από εκεί τα αγκάλιασε η Ευρώπη της Αναγέννησης.
Αν αυτός υπήρξε ο δρόμος της επιστήμης, η προφορική μνήμη επέλεξε τον παλιό πατροπαράδοτο τρόπο. Παραμυθάδες και ταξιδευτές σε ανατολή και δύση διηγήθηκαν νύχτες δίπλα σε φωτιά θαυμαστές ιστορίες και αργότερα τροβαδούροι και μενεστρέλοι τις τραγούδησαν σε κάθε φιλόξενη γωνιά της Ευρώπης. Τα ονόματα και οι τόποι μπορεί να παραλλάσσονταν τα νοήματα όμως ήταν σταθερά. Η προαιώνια πάλη καλού και κακού, η αναίτια εξορία χάριν της βίας ενός ισχυρού κακού και η πορεία της κάθαρσης μέσα από την αναζήτηση μιας θείας δέσποινας, ενός πολύτιμου θησαυρού, ενός πολύτιμου μυστικού που κάπου έχει διασωθεί... Κοντολογίς μια επίπονη αναζήτηση που μέσα από δοκιμασίες και περιπέτειες μπορεί ίσως να οδηγήσει τον ήρωα στην ολοκλήρωση του έργου που έχει αναλάβει.

Ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψω τους σταθμούς της ερμητικής αναζήτησης από την Αίγυπτο μέχρι την Ευρώπη του 17ου αιώνα είναι οι κύριες γκραβούρες και αποσπάσματα απο τα συνοδευτικά κείμενα ενός βιβλίου που γράφτηκε από τον Μίκαελ Μάγιερ το 1617.
Ο τίτλος του βιβλίου αυτού είναι «Σύμβολα του χρυσού πίνακα των 12 Εθνών»
“Symbola aureae mensae duodecim nationum- Symboles de la table d’or de douze nations”


H παρουσίαση αρχίζει με τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τον πατέρα της Τέχνης από τον οποίο έλαβε το όνομά η Ερμητική φιλοσοφία. Σε μια παραδοσιακή απεικόνιση μας δείχνει τα δυο πρωταρχικά στοιχεία του Έργου, το Θείο και τον Υδράργυρο των σοφών, τον Πατέρα και την Μητέρα, τον Ήλιο και την Σελήνη η ένωση των οποίων παράγει την μυστική φωτιά.
Η σφαίρα που κρατά στο χέρι του αναπαριστά τον ουράνιο θόλο, και υπενθυμίζει την απαραίτητη επιρροή του μυστηριώδους κοσμικού παράγοντα που οφείλει να υποστεί το Υποκείμενο των Σοφών προτού μεταβληθεί σε Φιλοσοφική Λίθο.
Δεύτερος ο Αβικένας ή Αμπού Αλί Ίμπν Σινά, ο πρίγκιπας των ιατρών που έζησε στα τέλη της πρώτης ΜΧ χιλιετίας.
Διδάσκει πως το σταθερό μπορεί να μεταβληθεί σε πτητικό και το αντίθετο. Με αλλα λόγια, η τεχνη της μεταβολής της φύσης του Σταθερού σε Αέρια και αντίστροφα του πτητικού αερίου σε Σταθερό αποτελούν το σύνολο του Έργου.
Τρίτος ο Ρωμαίος Μορένιους χριστιανός ερημίτης που έζησε τον 7ο αιώνα και δίδαξε τον πρίγκηπα Χαλιντ, τον εισηγητή της Αραβικής αλχημείας. Ο Μορένιους προσομοιάζει τις δυσκολίες που συναντά ο άπειρος ερευνητής με έναν άνθρωπο που τσαλαβουτά και ζαλίζεται από τις αναθυμιάσεις των δικών του περιττωμάτων και με έναν ακόμα που προσπαθεί να σκαρφαλώσει κρυφά σε έναν πύργο απο το παράθυρο αλλά πέφτει και τσακίζεται. Ο Μορένιους δείχνει προς το έδαφος υπενθυμίζοντας έτσι ότι η γη μοιράζεται με τη Φιλοσοφική Γη το ίδιο σπαγυρικό σημείο. (Ας είμαστε πάντα γειωμένοι)
Ο Αλβέρτος ο Μέγας, δομινικανός μοναχός και επίσκοπος του Ρατισμπον, ο πολυμαθέστερος επιστήμων και φιλόσοφος της εποχής του που τον ονόμασε Δόκτωρ Ουνιβερσάλις, (+1280).
Το ανδρόγυνο ή Ρέμπις (το διπλό πράγμα) είναι αποτέλεσμα σύζευξης των δίδυμων Αρχών που επιτυγχάνεται με τη διαμεσολάβηση άλατος ή της Μυστικής Φωτιάς, που συμβολίζεται ταυτοχρόνως με το Υ όπως υποδεικνύει ο ίδιος ο επίσκοπος.
Ακολουθεί η Μαρία η Εβραία, η αδελφή του Μωυσή. Ακόμα και μέσα στη Βίβλο δεν μπορεί να αποκρύβει το γεγονός πως κατευθύνει τις γυναίκες , προΐσταται των «ειδωλολατρικών» τελετών, και αντιμετωπίζει ως ίση τον αδελφό της.
Το Όρος, στην αλχημική συμβολική, είναι η Prima Materia, η πρώτη ύλη, που πρέπει να αποκτήσει ξανά εσωτερικό σφρίγος να ξανανιώσει προκειμένου να παραγάγει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ο ατμός που ανεβαίνει και ξαναπέφτει ανάμεσα στα δοχεία συμβολίζει την κυκλική πορεία της Διάλυσης και της Στερεοποίησης (Solve et Coagula) που προηγείται της γέννησης της Πεμπτουσίας – Τα πέντε άνθη που φύονται από ένα μόνο μίσχο. Σχήμα που θυμίζει και το πεντάκτινο αστέρι, αρχαιότατο σύμβολο της Αφροδίτης.
Και ιδού, η Αφροδίτη των Φιλοσόφων είναι το υποκείμενο τους που πρέπει να επανεμφανισθεί με όλη την εκπληκτική γυμνότητα της. Ωστόσο, η αδιαφανής/πυκνή σκιά της που αναπόφευκτα την ακολουθεί και αποτελείται από ετερογενείς ακαθαρσίες πρέπει να καθαρθεί και να εξαλειφθεί. Για τη διαδικασία αυτή απαιτείται ως αντίδοτο το πυρ που παρέχεται από το Ηφαίστειο. Η ανάλυση αυτή επιβεβαιώνεται από το κλειστό βιβλίο που φαίνεται κάτω από το μπράτσο του Φιλοσόφου, το οποίο συμβολίζει τη μη ανοικτή ύλη, δηλαδή την ύλη που δεν έχει ακόμη ετοιμαστεί. Ο Φιλόσοφος δεν είναι άλλος από τον περίφημο Έλληνα δημιουργό της Ατομικής θεωρίας, τον Δημόκριτο, που χαμογελά παρατηρώντας τις ανοησίες των ανθρώπων.

Ο Αρνώ ντε Βιλανόβα που γεννήθηκε το 1235, συγγραφέας του Ροζαριουμ Φιλοσοφορουμ.
Η Λίθος παρασκευάζεται/επιτυγχάνεται από την αιμομικτική ένωση του Gabritius (από το αραβικό al Kibric, το θείο δηλ. θειάφι) με την αδελφή του Beya (από το αραβικό al Raida, τον υδράργυρο), δίδυμες Αρχές του Έργου. Η ένωση αυτή συμβολίζεται από τον μεγάλο δακτυλίδι που φέρει το Σμαράγδι των Σοφών. Αυτό το δαχτυλίδι είναι η Φιλοσοφική Φλόγα ή το Άλας, η Πηγή της Διάλυσης μέσα στην οποία εμβαπτίζονται ο Βασιλεύς και η Βασίλισσα. Αποτελείται από δύο άλατα και καίγεται δίχως φλόγα όπως η <ζωντανή> άσβεστος.
Ιδού ο Θωμάς ο Ακινάτης, μοναχός, θεολόγος και φιλόσοφος, μαθητής του Μεγάλου Αλβέρτου και άγιος της Καθολικής εκκλησίας. Το Έμβλημα αναπαριστά το περίφημο σχόλιο του πάνω στο τρίτο βιβλίο των Μετεωρολογικών του Αριστοτέλη, όπου εξηγείται ο σχηματισμός των μετάλλων από δυο αναθυμιάσεις Θείου και Υδραργύρου, μίας ξηρής και μίας υγρής. Ο Θ. Α. λέει ότι οι αλχημιστές παράγουν μια πραγματική γενιά μετάλλων από το Θείο και τον Υδράργυρο εκχύοντας τις έμπυρες αναθυμιάσεις ορισμένων σωμάτων δια της χρήσεως θερμότητας επ’ αυτών, σε ορισμένη αναλογία και υπό διαρκή έλεγχο. Επισημαίνει όμως ότι η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντά ο Καλλιτέχνης στη διαδικασία αυτή είναι η τιθάσευση της απόκρυφης δράσης-ενέργειας μιας <ουράνιας αρετής>
Ο Ραιμόνδος Λούλος, μαθητής του Βιλανόβα, φιλόσοφος, θεολόγος και αλχημιστής, συγγραφέας μεταξύ άλλων των κανόνων της ιπποσύνης , ονομάστηκε Δόκτωρ Ιλουμινάτις και όσιοποιήθηκε απο την Καθολική εκκλησία.
Το Έμβλημα αναπαριστά το παιδί που, ως αποτέλεσμα της ένωσης ενός άνδρα και μιας γυναίκας, απαιτεί αρχικά την υποστήριξη και τη βοήθεια και των δυο γονιών του. Που σημαίνει με αλχημικούς όρους ότι όταν οι Αρχές συνενούνται, το Θείο, η μέλλουσα Φιλοσοφική Λίθος, γεννιέται από την ένωσή τους και θα τραφεί από τις ιδιότητες του ενός και του άλλου.
Ρότζερ Μπέικον. Φιλόσοφος , αστρονόμος, μαθηματικός και αλχημιστής.
Το Έμβλημα υποδηλώνει ότι η επιτυχής έκβαση δεν είναι δυνατή παρά μόνο αν πραγματοποιηθεί η λεπτή ισορροπία των αναλογιών των στοιχείων. Όμως ποια βάρη θα ισορροπήσει; Τα βάρη της φύσης ή τα βάρη της Τέχνης; Δυστυχώς, τα αλχημικά κείμενα αποκρύπτουν αποτελεσματικά την απάντηση και ο κανόνας ως προς το θέμα αυτό πρέπει να προσδιορισθεί: τα βάρη της Τέχνης εφαρμόζονται αποκλειστικά σε διακριτά σώματα τα οποία μπορούν να ζυγιστούν. Όπως το βάρος της Φύσης αναφέρεται σε σχετικές αναλογίες των συστατικών ενός δεδομένου σώματος _ όπως το Θείο και ο Υδράργυρος, συστατικά- αρχές που συνενούνται στο Φιλοσοφικό Υδράργυρο. Γράφει λοιπόν πως, <Αν τα βάρη της τέχνης είναι γνωστά στον Καλλιτέχνη και αυστηρά καθορισμένα από αυτόν, αντίθετα, το βάρος της Φύσης αγνοείται πάντα, ακόμη και από τους μεγαλύτερους δασκάλους. Αυτό αποτελεί τόσο μεγάλο μυστήριο που μόνο από τον Θεό πρέπει να προέρχεται και Του Οποίου η διάνοια παραμένει απρόσιτη για τον άνθρωπο>.
Ο Μελχιόρ Κιμπινένσις, εφημέριος και αστρολόγος της αυλής του βασιλιά της Ουγγαρίας και Βοημίας Λάδισλας ΙΙ και στη συνέχεια του αυτοκράτορα Φερδινάνδου Ι. Γνωστός για το έργο του στο οποίο ανέλυσε τον αλχημικό συμβολισμό της Καθολικής λειτουργίας.
Ο Μάιερ υπογραμμίζει τη διδαχή: <Η Λίθος, όπως ένα παιδί, πρέπει να τραφεί από το Γάλα της Παρθένου>. Γάλα της Παρθένου είναι ο όρος που χρησιμοποιείται από τους αλχημιστές για να υποδηλώσουν το Ύδωρ του υδραργύρου που εξάγεται δια της Διαλύσεως του Υποκειμένου μας.
Το τελευταίο Έμβλημα αναπαριστά τον Κρόνο να ποτίζει τη Γη που φέρει τα άνθη του Ήλιου και της Σελήνης. Η Ύλη των Σοφών έχει μεταβληθεί πρώτα σε Λευκό Θείο (σεληνιακό Δένδρο) και κατόπιν σε Ερυθρό Θείο (ηλιακό Δένδρο) και έχει διαβραχεί σχολαστικά ώστε να βελτιωθεί ποιοτικά και να αυξηθεί ποσοτικά Ο Κρόνος είναι ο κηπουρός για να υποδειχθεί η προέλευση και η ποιότητα του Ύδατος του υδραργύρου που χρησιμοποιεί.
Παρών στην εικόνα είναι κάποιος που τον ονομάζει Sarmata Anonymous, ο Ανώνυμος Πολωνός και με αυτόν φαίνεται πως ολοκληρώνεται η παρουσίαση των μεγάλων μορφών του έργου. Ποιος είναι όμως αυτός ο τύπος; Ανώνυμος Πολωνός και Heliocantharus Borealis, είναι τα ψευδώνυμα με τα οποία μνημόνευσαν στα έργα τους πολλοί αλχημιστές και ροδόσταυροι του 17ου αιώνα όπως ο Oswald Croll ο Maier και ο Mylius, κάποιον σπουδαίο δάσκαλο που φαίνεται πως όλοι γνώριζαν αλλά και όλοι σεβόντουσταν την επιθυμία ή ανάγκη της ανωνυμίας του.

Το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα πολλοί ειδικοί επιστήμονες με πρωτοπόρο την Φράνσις Γέιτς του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, μελέτησαν εκείνη την εποχή και κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ο ανώνυμος μύστης ήταν ο βαρόνος Michael Sendivogius. Ένας Πολωνός γιατρός, διπλωμάτης και χημικός που προσέφερε ταυτόχρονα τις ικανότητες του σε δυο ηγεμόνες, τον Ερμητιστή Γερμανό Αυτοκράτορα Ροδόλφο Β΄ και το βασιλιά της Πολωνίας Σιγισμούνδο Γ
Δημιούργησε στην Πολωνία ενα εργοστασίου παραγωγής ατσαλιού και μια βιομηχανία που παρήγαγε όπλα, ξίφη, μαχαίρια και συναφή. Στη συνέχεια οργάνωσε και για τον Γερμανό Αυτοκράτορα ένα ορυχείο μεταλλεύματος εξασφαλίζοντας μια άνετη ζωή μέχρι το θάνατό του, το 1636.
Αυτά βέβαια δεν ήταν έργα ενός αλχημιστή που αναζητά υλικό χρυσό αλλά επιτεύγματα ενός χημικού επιστήμονα που εφαρμόζει στην πράξη τις γνώσεις του.

Ο Sendivogius, υπήρξε φίλος με τον μέγιστο των αλχημιστών Τζων Ντι αλλά και με τον Edward Kelley, τον Τζιορντάνο Μπρούνο και τον Khunrath. Γνωρίζουμε πως ταξίδεψε στην Εγγύς Ανατολή μέσω Ελλάδας και όπως έγραψε, διδάχτηκε τα μυστικά της αλχημείας. από έναν Έλληνα ιερέα.
Από ένα σημείο και μετά σταματά να υπογράφει οποιοδήποτε κείμενό με το όνομά του και αντ αυτού χρησιμοποιεί την ελληνική λέξη Κοσμοπολίτης.
Υιοθέτησε το όνομα αυτό από τον μέντορά του τον μυστηριώδη αλχημιστή Αλέξανδρο Σέτον. Οι Σέτον προερχόταν από μια οικογένεια ξεροκέφαλων Σκώτων ευγενών γνωστή για την άνευ ορίων πίστη τους στους Στιούαρτ που τους οδήγησε στην καταστροφή και την διακριτική αθόρυβη και σταθερή υποστήριξη στην υπόθεση της επιβίωσης των ιπποτών του Ναού στην χώρα τους.
Ο Αλέξανδρος Σέτον προτίμησε να πεθάνει παρά να αποκαλύψει τα μυστικά της μεταστοιχείωσης, μυστικά που κληροδότησε μαζί με το ψευδώνυμο Κοσμοπολίτης στον Sendivogius.
Σύμφωνα με την Γέιτς η δράση του δάσκαλου και ιδιαίτερα του μαθητή μαζί με τους λίγους εξαίρετους συνοδοιπόρους τους οδήγησαν την Αλχημεία και τον Ερμητισμό σε αυτό που εμφανίστηκε τον 17ο αιώνα και ονομάστηκε Ροδοσταυρισκό κίνημα.
Αποκρύβοντας το αληθινό του όνομά ο Sendivogius, μπορεσε να προσφέρει τα μέγιστα στην ροδοσταυρική έκρηξη, όχι μόνο με τις πολιτικές του διασυνδέσεις αλλά ακόμα πιο πολύ αφού στην Φάμα, το πρώτο ροδοσταυρικό μανιφέστο υπάρχουν αυτούσια κομμάτια από δικά του κείμενα, γεγονός που ωθεί πολλούς να υποθέσουν πως ήταν ένας τουλάχιστον εκ των ανώνυμων συντακτών.
Έτσι οι σύγχρονοί του ροδόσταυροι και αλχημιστές συγγραφείς αναφέρονται σε αυτόν τον μυστικό ηγέτη χρησιμοποιώντας τα γνωστά του ψευδώνυμα. Άγνωστος Πολωνός, και Κοσμοπολίτης.

Ο ίδιος ο Sendivogius εξηγεί την θέση του σε ένα κείμενο όπου είχε γράψει:
<Αν ρωτάς ποιος είμαι, είμαι ο Κοσμοπολίτης, πολίτης του κόσμου. Αν με γνωρίζεις και επιθυμείς να είσαι αγαθός και έντιμος, κράτησε μυστικό το όνομά μου. Αν δε με γνωρίζεις, μην αναζητήσεις την ταυτότητά μου, γιατί δεν επιθυμώ να αποκαλύψω τίποτε άλλο πέρα από όσα φανερώνω σε αυτό το κείμενο…. Δεν αναρωτιέμαι πια, όπως έκανα άλλοτε, επειδή ο αληθινά Σοφός, αν και κατέχει τη Λίθο, δε νοιάζεται να επιμηκύνει τη ζωή του, καθώς αντικρίζει καθημερινά τον παράδεισο μπροστά στα μάτια του, όπως εσύ βλέπεις το πρόσωπό σου σε καθρέφτη. Όταν ο Θεός σου δώσει ό,τι επιθυμείς, θα με πιστέψεις και θα αποκρύψεις τον εαυτό σου από τον κόσμο>.

Συνειδητά λοιπόν αποποιήθηκε κάθε δόξα ή προνόμιο που θα μπορούσε να του προσφέρει το πνευματικό τέκνο του. Γα όλους τους αμύητους ήταν απλώς ο <Κοσμοπολίτης>, εφαρμόζοντας για πρώτη φορά στην πράξη μέσα από τον Ερμητισμό το θεσμό που, πολύ αργότερα, έγινε γνωστός ως < του κεκρυμμένου διδασκάλου>. Αυτού που διδάσκει, κατευθύνει και υπερασπίζεται, αλλά ποτέ δεν αποκαλύπτεται στους αμύητους. Αυτή την ιδέα του κρυφού και άγνωστου διδασκάλου υιοθέτησαν και αναπαρήγαγαν με διάφορους τρόπους (και όχι πάντα από σεμνότητα) ποικιλώνυμες σέχτες του 19ου και 20ου αιώνα τοποθετώντας τον <κεκρυμμένο διδάσκαλό> τους σε ένα απόρθητο κάστρο, στα έγκατα της γης, στην Ινδία, στο Θιβέτ και στη Σαμπάλα ή, ακόμα ψηλότερα, στα <αιθερικά πεδία> και το διάστημα.

Οι κοσμοπολίτες δεν χάθηκαν με τον θάνατο του Sendivogius.
Ο Ειρηναίος Φιλαλήθης Κσμοπολίτης που πολλοί ισχυρίζονται πως ήταν ο George Starkey ο άνθρωπος που διέδωσε τον Ερμητισμό στην Αμερική, εκδίδει μερικά σημαντικά αλχημικά βιβλία στα τέλη του 17ου αιώνα .
Εισάγει ένα ακόμα ψευδώνυμο, το Φιλαλήθης.
Ευγένιος Φιλαλήθης είναι το ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί την ίδια περίπου εποχή ο φιλόσοφος και αλχημιστής Thomas Vaughan, που μαζί με τον ποιητή αδελφό του ονομάστηκαν οι Πλατωνιστές του Κέιμπριτζ. Ο Ευγένιος Φιλαλήθης, μεταφράζει τα ροδοσταυρικά μανιφέστα στα Αγγλικά και συνεργάζεται με τους Samuel Hartlib και Sir Robert Moray. Είναι αυτοί που μετατρέπουν – με Βασιλική άδεια- το αλχημικό Αόρατο Κολέγιο στο πρώτο οίκο της σύγχρονης επιστήμης την Βασιλική Εταιρία του Λονδίνου. Τηρώντας πιστά την παράδοση της απόλυτης ανωνυμίας, οι <τελευταίοι μάγοι> συνέχισαν να συνεργάζονται, μακριά από τον κόσμο, και να εκδίδουν τα έργα τους με χαρακτηριστικά ψευδώνυμα, όπως το Κοσμοπολίτης .

Και κάτι τελευταίο. Ακόμη και τα παιδάκια έχουν ακούσει πως οι αλχημιστές αναζητούσαν τρόπους να παρασκευάσουν χρυσό. Κι όμως , οι σοβαροί εξ αυτών σε κάθε ευκαιρία διακήρυσσαν πως ο χρυσός που αναζητούν είναι πνευματικός και δεν έχει καμία σχέση με το κοινό μέταλλο.
Στα ροδοσταυρικά μανιφέστα γίνεται σαφής μνεία.

<Βεβαιώνουμε δημόσια πως οι αληθινοί Φιλόσοφοι ελάχιστα εκτιμούν την κατασκευή χρυσού που δεν είναι παρά ένα πάρεργο επιπλέον (η λέξη πάρεργο στα ελληνικά), έχουν χιλιάδες άλλα, καλύτερα πράγματα να κάνουν. Και λέμε μαζί με τον αγαπητό Πατέρα μας R.C.C. [Αίσχος! Χρυσός, τίποτα άλλο, παρά ποσότητες χρυσού]>.

Παρ όλα αυτά ακόμα και στα τέλη του 18ου αιώνα όταν η σύγχρονη επιστήμη έχει αρχίσει να κυριαρχεί οι άνθρωποι συνεχίζουν να βλέπουν το δέντρο και να χάνουν το δάσος. Το 1762 ο μαθητής του Γιάκοβ Μπεμ, Λο, γράφει για τη σύγχυση των αναγνωστών του έργου του δασκάλου του: <Όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά, πολλοί με ευφυΐα και ικανότητες το διάβασαν, αντί όμως να διεισδύσουν στο μοναδικό Σχέδιό του που ήταν η δική τους αναγέννηση από τη γήινη στην ουράνια ζωή, έγιναν χημικοί και εγκατέστησαν φούρνους>.

Ο ερμητισμός έδωσε το υπόβαθρο πάνω στο οποίο στήθηκαν όλες οι σχολές της δυτικής παράδοσης. Ακόμα και η ψυχανάλυση με τον Γιουνγκ και τους οπαδούς του χρησιμοποίησαν τον αλχημικό συμβολισμό εντάσσοντας τον στο σύνολο των αρχετύπων που μελέτησαν και στις θεωρίες που διατύπωσαν. Τίποτα όμως από όλα αυτά δε μιλά για την αληθινή Αλχημεία, τον αληθινό Ερμητισμό. Αυτή παραμένει πάντα, στα παλιά σκονισμένα βιβλία , περιμένοντας εκείνον που θα την συναντήσει. Γιατί τελικά η αναζήτηση είναι πάντα ένα μοναχικό ταξίδι.

Read More......

Στο Σπήλαιο του Νυμφόληπτου

Είχα διαβάσει και είχα ακούσει πολλά για το σπήλαιο του Νυμφόληπτου που βρίσκεται στον Υμηττό πάνω από τη Βάρη. Πήρε το όνομά του από τον Θηραίο γλύπτη Αρχέδημο, που γύρω στα 450 π.Χ. διαμόρφωσε ετούτο το σπήλαιο σε λατρευτικό τόπο αφιερωμένο στις Νύμφες, τον Πάνα και την Μεγάλη Θεά Ρέα ή Γαία.
Το Άντρο αυτό των Νυμφών (στο οποίο σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές οδηγήθηκε και ο Πλάτωνας από τους γονείς του για να μυηθεί στα μυστήριά τους) ανασκάφηκε μόνο μια φορά (επίσημα…) από την Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών, γύρω στο 1900.

Βρέθηκαν διάφορες αναθηματικές λίθινες επιγραφές που εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, αρχαία νομίσματα και πάνω από 1000 πήλινα λυχνάρια. Ευρήματα που μαρτυρούν μια συνεχή λειτουργία του χώρου αυτού τουλάχιστον μέχρι τα τέλη της Ρωμαϊκής εποχής.
Βέβαια, σε ένα τέτοιο χώρο εγκαταλελειμμένο σήμερα στο έλεος των περαστικών, κανείς δεν γνωρίζει τι πραγματικά υπήρχε και τι λεηλατήθηκε.
Η περιγραφή του σπηλαίου από τον Αλέξανδρο Αρκά, έναν παλιό φίλο που γνώριζε καλά τον τόπο, και η πρόκληση για μια επίσκεψη εκεί, μου κίνησε το ενδιαφέρον.
Έτσι ένα πρωινό, μαζευτήκαμε μια μικρή ομάδα και ξεκινήσαμε για τον Υμηττό. Μέχρις ενός σημείου με αυτοκίνητο και στη συνέχεια με τα πόδια συνεχίσαμε την ανάβασή μας. Κάποια στιγμή ο οδηγός μάς έδειξε στο βάθος μια μεταλλική περίφραξη. Χωρίς αυτόν πολύ δύσκολα θα την είχαμε βρει. Προστατεύει την είσοδο της σπηλιάς που στην πραγματικότητα είναι στο επίπεδο του εδάφους σαν άνοιγμα πηγαδιού, ένα μεγάλο άνοιγμα στο σκοτεινό κενό.

Τα σκαλιά που είχε σκαλίσει ο Αρχέδημος είναι μικρά, φαγωμένα από το χρόνο και γλιστερά από την υγρασία. Ο οδηγός μας προχώρησε πρώτος και μας ενθάρρυνε να τον ακολουθήσουμε. Η σκάλα καταλήγει σε ένα μικρό πλάτωμα εξίσου σκοτεινό, όμως στο βάθος της σπηλιάς διακρίνεται ήδη κάποια υποψία φωτός.
Βαδίσαμε προς τα εκεί με προσοχή γιατί η διαδρομή παρέμενε απότομη μέσα στο ημίφως. Και ξαφνικά, κατεβαίνοντας τρία σκαλιά, βρεθήκαμε στην κυρίως αίθουσα του σπηλαίου.
Στο κέντρο της, το άγαλμα του Νυμφόληπτου. Δίπλα του ένα κάθισμα ή τελετουργική βάση.


Υπάρχουν ίχνη που βεβαιώνουν ότι κάτι πρέπει να προσαρμοζόταν πάνω στο σκαλισμένο βράχο, που βέβαια έχει χαθεί. Δεξιά ένα χάσμα λούζεται στο φως. Ανηφορίζοντας προς το φως μας υποδέχθηκε το άγαλμα της Μεγάλης Θεάς Ρέας, δίπλα στο βωμό.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ
Το σπήλαιο αυτό, όπως είπαμε, ήταν ένα άντρο των Νυμφών, ένα Νυμφαίο. Σε αυτές είχε αφιερωθεί ο Αρχέδημος, που ονόμασε τον εαυτό του Νυμφόληπτο και μερικές ιδέες για τη λατρεία τους δοκιμάσαμε να μαζέψουμε από έναν μεταγενέστερό του, τον νεοπλατωνικό Πορφύριο (233-304 μ.Χ.).
Στο Περί του εν Οδυσσεία των Νυμφών Άντρου, αναφέρει: «[…] αλλά Καρκίνος μεν βόρειος και καταβατικός, Αιγόκερως δε νότιος και αναβατικός. Έστι δε τα μεν βόρεια ψυχών εις γένεσιν κατιουσών και ορθή του άντρου αι προς βορράν πύλαι καταβαταί ανθρώποις, τα δε νότια ου θεών. Αλλά των εις θεούς ανιουσών, δια την αυτήν αιτίαν ου θεών έφη οδός αλλ’ αθανάτων […]».
Ο Πορφύριος μιλάει εδώ για τις ηλιοστατικές πύλες, και λέει ότι από τον Βορρά, τον Καρκίνο, επιστρέφουν στη γη οι ψυχές. Η πύλη του Νότου, του Αιγόκερω –που ήταν μορφή του Πανός– ανοίγει όταν το φως κορυφώνεται για να υποδεχτεί τους «μυημένους και Βάκχους» αφού «ου θεών έφη οδός αλλ’ αθανάτων».
Την ίδια διαδρομή ακολουθήσαμε κι εμείς. Είχαμε έρθει στο σπήλαιο από αριστερά, από τη Βόρεια πλευρά του Καρκίνου. Βαδίσαμε αρχικά στο σκοτάδι, σε ένα δρόμο όλο εμπόδια. Φτάνοντας στην κύρια αίθουσα, τα βήματά μας φωτίστηκαν. Στο κέντρο δεσπόζει η φιγούρα του Νυμφόληπτου.
Έρχεται προς το μέρος μας, προς το σκοτάδι κρατώντας σφύρα, την ισχύ και γνώμονα, το μέτρο. Τα βασικά εργαλεία της δημιουργίας. Βαδίζει προς το μέρος μας, όμως το κεφάλι του κοιτά πίσω προς το φως, προς τη Θεά που παρατηρεί τα δρώμενα.


Μπροστά μας υπάρχει η αρχαία πηγή για να ξεδιψάσει και να εξαγνίσει τους ταξιδιώτες. Χρειάζονται 4 καθαρμοί. Για το χώμα που μας γέννησε υπάρχει μια μικρή σπηλιά-κρύπτη στη σκοτεινή πλευρά που χωρά ένα άτομο. Υποχρεωτικά μπαίνει κανείς γονατιστός για να βγει όρθιος από τη δεύτερη έξοδο. Δεύτερος καθαρμός το νερό, η αρχαία πηγή. Τρίτος η φωτιά και τέταρτος ο αέρας.
Πρέπει να κοιτάξουμε πιο δεξιά, στην πύλη του Αιγόκερω. Ο δρόμος είναι πάλι ανηφορικός αλλά απόλυτα άνετος.
Ο αέρας σε χαϊδεύει καθώς ανεβαίνεις και ο βωμός δίπλα στο άγαλμα της Θεάς περιμένει την ιερή φλόγα…

ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Το κεφάλι της Θεάς έχει κοπεί σε μια άγνωστη εποχή, η πηγή έχει στερέψει και κάποια καρβουνάκια, φυτίλια και ένας αναπτήρας πάνω στον καθαρισμένο βωμό φανερώνουν ότι υπάρχουν κάποιοι τακτικοί επισκέπτες που τουλάχιστον σέβονται το χώρο.
Ο χώρος εξωτερικά είναι περιφραγμένος με σιδεριά και μια αστεία «πόρτα» από κοτετσόσυρμα που υποτίθεται ότι προστατεύει το χώρο, ενώ στην πραγματικότητα δεν εμποδίζει κανέναν.
Μια πινακίδα του Υπουργείου Πολιτισμού προειδοποιεί για τους (υπαρκτούς) κινδύνους από το απότομο έδαφος και έτσι το επίσημο κράτος καθαρίζει με τις υποχρεώσεις του.
Αν αυτό το σπήλαιο ήταν σε κάποια «ευρωπαϊκή» χώρα ή τις ΗΠΑ θα είχαν γίνει επίσημα ανασκαφές και αποκαταστάσεις, θα ήταν πλήρως προσβάσιμο και θα το επεδείκνυαν με υπερηφάνεια για το παρελθόν τους που τιμούν με τα έργα και την επιμέλεια της παρούσας εποχής. Εδώ, ως γνωστό, τα περισσότερα «επαφίενται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».
Στις ιστοσελίδες που παραθέτω πιο κάτω δίνονται κάποιες οδηγίες για την ακριβή τοποθεσία του σπηλαίου. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι απόλυτα ακριβείς και νομίζω ότι είναι σωστά να μείνουν έτσι.
Η είσοδος είναι πραγματικά δύσκολη και υπάρχει κίνδυνος για σοβαρό ατύχημα σε όποιον πλησιάσει αψήφιστα. Αν κάποιος αληθινά επιθυμεί να γνωρίσει το Άντρο των Νυμφών, σίγουρα θα βρει έναν οδηγό…

…Βγαίνοντας έξω διαβάζουμε ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο του John Cam Hobhouse, που περιγράφει την επίσκεψή του στο σπήλαιο μαζί με τον Λόρδο Βύρωνα την 19η Ιανουαρίου 1810.
Περιγράφει ένα τοπίο άγνωστο στους κατοίκους της Αθήνας του 21ου αιώνα. Ανέβηκαν με άλογα τον Υμηττό και διέσχισαν το δάσος (!!!) του λόφου που κρύβει το σπήλαιο του Νυμφόληπτου. Μέσα στη σπηλιά εντυπωσιάστηκαν οι περιηγητές από την αρχαία πηγή που τότε ανέβλυζε ακόμη.
Σήμερα, δάσος δεν υπάρχει. Λένε ότι την πρώτη καταστροφή την έκαναν οι Γερμανοί κατακτητές το ’40. Η ολοκλήρωσή της όμως είναι έργο Ελλήνων οικοπεδοφάγων και καταπατητών που με φωτιά και την αδιαφορία όλων μας μετέτρεψαν το άλλοτε μαγικό βουνό σε κρανίου τόπο.
Έτσι μπαζώθηκαν οι χείμαρροι, χάθηκαν τα νερά και ξεράθηκε μετά από 2500 χρόνια η μικρή πηγή. Οι νύμφες χωρίς δάσος και χωρίς νερά δεν μπορούσαν πια να υπάρξουν και χάθηκαν μακριά μας. Χωρίς δάση, χωρίς νερό, πόσο μακριά είναι άραγε και ο δικός μας χαμός;

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
http://clubs.pathfinder.gr/UnknownGreece/38343
http://explorers.gr/show.php?action=m&id=63
Ιωάννης Γιαννόπουλος, Μυστική Αθήνα και Αττική, Έσοπτρον
J. P. Craftson, Bleeding Angels: H Απόκρυφη Παράδοση της Δύσης, Αρχέτυπο

Read More......

BLEEDING ANGELS

(trans. Yannis Assimakopoulos)
The night of January 6, 1721, must have been cold and foggy, nothing particularly unusual for London in the winter.
What seemed unprecedented to the inhabitants of the British isle was that, after many years, Christmas season had gone by uneventfully. The battle of Glenshiel the previous year had conclusively put an end to the second uprising attempt of the Jacobites and those of the remaining followers of Jacob Stewart who had not already fled the country to France, or by cheer chance had not added their heads to the executioner’s collection, were found in some royal dungeon. George I was now the indisputable king and the Hanover dynasty established by his enthronement would keep the Crown of Great Britain for the next two centuries.

This particular night, Dr William Stukeley notes in his diary that he arrived in the Salutation Tavern in order to be initiated into Freemasonry, “I was determined to be initiated in the mysteries of Freemasonry” writes further down “having the suspicion that [Freemasonry] was the inheritor of the ancient mysteries”. Stukeley was aware that this ceremony was of a particular importance to everyone. As he notes in his diary, this would be the first initiation of a Mason in London after many, many years. Nevertheless, those present were but few, only as many as were necessary to dully and respectably carry out the ceremony ‘I was the first one in many years to become a Mason. Finding adequate members to carry out the ceremony had been extremely difficult”.

Dr. Stukeley was a medical doctor, archeologist, writer and vicar of the Anglican Church, member of the Royal Society and secretary of the literary Brasenose Society. Coffee and chocolate arriving from the new lands contributed to the opening of the first cafes which rapidly became popular meeting places. In front of a steaming cup and surrounded by the sweet aroma of tobacco, the senses loosened up and one could listen to stories and news from the travelers, exchange experiences and get inspired. Stukeley often shared tables with Isaac Newton and Robert Hook together with writers, such as Daniel Defoe and Jonathan Swift, and renowned ‘pirates’, such as Woods Rodgers who later became the governor of Bahamas, and the cartographer and explorer William Dampier.

‘Pirates’ were called reprovingly by the Spaniards who regularly faced with them wherever the interests of the British Crown were at stake. But for the British they were daring heroes bearing the black banner with the scull and crossbones –the very symbol found in Freemasonry and the Templar Masonry– striking terror into their enemies. The seafaring stories about the bloodthirsty pirates were adopted and overblown by the British to terrorize even more their adversaries and attain what they claimed, i.e. more commercial sea routes for their country. Thus, in a paradox concord, the two adversaries created a legend surpassing reality by far. Viewing the narrations of their friends from a totally different standpoint, the ‘bloodthirsty pirates’, Dafoe was inspired to write Robinson Crusoe and Swift the stories of Gulliver. Where is the truth and where the legend begins? Time, tendentiousness and fantasy alter the original stories to such extend that finally only but few common facts with the lives of their heroes remained […]

THE MYSTERIES RESTORED pages 48-50

The legend of Dionysus’ return is peculiar. An awesome god comes from afar, endears himself to the people with amazing ability and very soon climbs to the top of Olympus – awesome god in the ceremonies of initiation, but finally very clement to mankind, as Greeks were saying.

These are satisfactorily explained only if seen as a sum of instructive legends aiming to restore a unity. Herodotus, as well as Diodorus, inform us that after the Dorian invasion the ancient cult was lost and only the mysteries remained. The Greek city-states enforced their domination, a domination of the royal houses and the aristocracy of few assisted by the religion of the Olympians. Dionysus’ worship was maintained only in certain centers, such as Thebes, and combined with the worship of his mother, Semeli, in Thrace, in Agrionia of Orchomenos and in the Secret Nuptials during the Anthesteria in Athens. But at the same period and independently of what was happening in the cities, in the rural areas the epochal drama is performed unfailingly by theatrical groups from the agrarian people.

The authoritarian ruling of the royal house could not last forever. The bourgeoisie, which constituted the new power in the rich city-state, had no reason to indulge tyranny. The traders and the seafarers, by their consecutive voyages and continuous efforts to expand their horizons through the trading posts and colonies they had established, were the most ancient dispensers, recipients and transporters of civilization. The propagation and the very structure of the Greek civilization relied upon them. Along with the riches brought back home, they bring news, ideas and innovations from the lands beyond the sea. They comprehend then that the cult of the dying god of Egypt, Syria, Asia Minor and Palestine is the worship of a god who does not distinct aristocrats from the lower class, but equally allots his divinity. He is the same god with the one they still worship in the fields of their country. Thus then, this Isodetis Dionysus who ensures equality to the theatrical brothers and has survived through the theatrical mysteries and epochal ceremonies, reappears integrating all rural worships and becomes the axis of a class unity. As Lord, Savior and Liberator returns and is reinstated in the Greek cities at the moment the bourgeoisie of the time, the traders and seafarers unite with the farmers and confront the aristocracy. In that period, 7th century B.C., we begin to have again evidence of Dionysus after an absence of many years.

Peisistratos, after abolishing the tyranny of the aristocrats, allows the reiteration of the Lesser Dionysian mysteries in the countryside of Attica and organizes for the first time the Greater Dionysian in Athens. These mysteries, abolished by his predecessors, had survived secretly for many years. Peisistratos granted permission to create a Dionysus sacerdotal group of fifty men purporting god’s acolytes, the Satyrs, who constituted the first theatrical chorus. They were dancing around the altar, crowned with ivy, wearing skins and bearing corns and long tails, chanting the dithyramb. Because of their appearance, they were also called ‘tragus’ (goats), from where the word ‘tragedy’ derived.

From the theatrical Divine Drama, by the continuous repetition of the ritual, the theatre and tragedy will be born. The troupe, originally denoting the initiatory team, came to designate the theatrical troupe […]

HIRAM, THE INITIATORY HERO OF MASONS pages 60-2

< […] since the initiated wore a purple ribbon around their waste and Agamemnon being initiated, frustrated by the disarray of the Hellenes in Troy and in order to end that, he put on the purple ribbon… >

Apollo of Rhodes # Argonautical I’, 91#

The dominant figure in the Masonic mythology is a Phoenician architect named Hiram. He is the central person of the most significant initiation of that system, which creates a real Master Mason, as is called. Throughout its duration, the glory and passion of the biblical architect of ing’s Solomon Temple, also called the ‘widow’s son’, are recited. The said initiation is a theatrical act peaked by Hiram’s ritualistic assassination. The massacred master has been the most prominent architect and, at the same time, the best artificer in metals of his times. He was sent to Jerusalem by request of King Solomon to the mythical king of Tyre, also named Hiram, to accomplish the building of the Temple. He labored accurately and methodically reaching almost the completion of his majestic work. Then King Solomon requested to visit officially the site accompanying the queen of Sheba to show her the unique masterpiece built to the glory of God. Their admiration turned to fear when they found themselves and their guards surrounded by crowds of workers and people, men of every tribe and tongue. No command or power could restrain this rabble. Their number was such that their feet made the ground wobble. At that moment of trepidation, the silent architect advanced one step and making only one magic sign in the air put order to the crowd and directed them disciplined to a grandiose parade. §36

This captivating man did not succeed to see his work accomplished. He was murdered by the three villain Masons. His body would be recovered owing to the acacia, a tree said in the East to symbolize immortality and renaissance. This tree would point out the dead Master’s burial ground to the seven Masons specifically selected for this mission. As they try to raise the body, it disintegrates in their hands and the bonds will separate from the flesh that falls off. Is this the end? No, because the Master, the bracing spirit of the fraternity, cannot perish. Hiram ritually revives in the face of the neophyte. He comes out of his grave declaring that the acacia, the sacred plant of the fraternity that escorted him in the darkness, is known to him, fact which signifies that immortality was known to him, as Papus wrote in the 19th century. Acacia, the golden branch of the fraternity, denotes that the power of the Fates has been abolished. Hades has been defeated. The architect cannot perish before the building is completed.

RITUAL pages 62-63

This amazing theatrical act which has given cause for the abominable stories related to the ‘bloodthirsty’ Masonic mysteries, surely could not have been the conception of some member of the Medieval Masonic craft. Furthermore, in the first Masonic manuscripts of the 14th and 15th century, not only there is no reference made to some dying Master, but neither any story related to king’s Solomon Temple or the Palestine area. The first Master of the Masons was Euclid and his well known theorem is depicted in the jewel bore by all those who have presided over their Lodge. The building work described in the Masonic manuscripts at that time was the Tower of Babel, while the two Pillars, as we shall see further, have an entirely different origin than the Temple of Jerusalem.

Why do we maintain that neither a craftsman, nor even an intellectual at those times, could have concocted this whole Masonic initiation? It is because it contains elements decidedly originating from the ancient mysteries. Besides its contents, the symbolism, but also the very enacting and differentiation of the persons in an alternating theatrical time, manifest its origin and lead us to the assumption that it is about a theatrical act reaching to its hypothetical creator only through an older tradition.

But why we give particular importance in the theatrical enacting? It is because the symbolic death of the initiated, occurring in remembrance of the theatrical hero’s passions, as well as his resurrection, constitutes a fundamental and common element of the myth of every ancient initiatory group. The first theatrical enactment was precisely born from that myth. The secrecy and the necessary commitments undertaken by every new member under severe oaths saved only minimal original information. But the theatre, born by the innards of the arcane troupes, revealed and eternalized elements of their spirit and ritual. Brecht writes in the “Small Instrument for the Theatre” that ‘when we say that theatre originates from the devotional, we mean that it became theatre deriving from that’. As a public act, the theatre made use of symbols, times and meanings already familiar to its creators from the troupes’ ceremonies. In “Exultet”, the most dramatic Latin ecclesiastic hymn of the 9th century which is chanted until nowadays during the Easter matins, the symbol of Christ-lam, of the rending and the omophagy (eating of raw), is clearly apparent: “For today is the Easter observance where the real Lam is slaughtered and His blood sanctifies the door posts of the believer”.

In the ritual, which is at the same time reenactment of the death and resurrection of god, the cosmic and the historic times coincide. Representative and represented, persecutor and victim, son of god and god father, man-god and Creator of men, all these are forms, contrasts and states of the very same person.

This passage does not refer to an act of some initiatory fraternity. It is the unbiased conclusion of one of the greatest theatrical theorists of the 20th century, Jian Cotte, who compares Greek tragedies – and in this case “Bacches” – with various rituals of the Christian resurrection.

THE TEMPLAR DE BEAUJEU AND THE MASON ENOCH. Pages 151-154

[…] When a Freemason is invited to take the 14th Degree, i.e. the one consecrated to the Stewarts, he will necessarily go through the initiation into the secrets of the Arch of Enoch. Of course, the name of Beaujeu is not mentioned anywhere in this ritual. But the wise Enoch is mentioned, a name concealing a more ancient figure which necessarily was kept secret as times dictated. As we saw, Enoch in the story of the Two Pillars replaced Hermes, the first Herald of the Word, and Pythagoras. The Royal Arch is a concoction of that story and the legend of the knights, in which now all the previous heroes converge in the figure of Enoch.

Its hero, Enoch, who according to the Bible had known the actual Name of God, was informed for the forthcoming destruction of humankind by the Cataclysm. To save the knowledge he possessed to the avail of any survivors, he inscribed the hieroglyphics forming the Name of God on a triangular agate. For the pronunciation of the name not to perish, Enoch raised two pillars. On the one, made of marble, he engraves the manner for the correct pronunciation. On the second, made of copper, he inscribes all the sciences known at the time.

In the ancient legend of Manethon and Josephus another symbolic object is added, the triangular agate, in a form referring to the Greek letter Delta. To preserve the agate and the pillars, Enoch builds an underground temple with nine arches supported by nine arcs. Below the last one, he placed the triangular agate, the Delta, and underneath the first the two pillars. The entrance to the temple was secured by a heavy rectangular stone which had in its center a large ring, so to enable even a single man to open it when time would come. Unfortunately, after the Cataclysm everything was lost and only the copper pillar with the sciences inscribed on it was retrieved. Years later, Moses, who was fortunate to know the actual Name of God, passed it on to the first high priest, Aaron. Subsequently, he inscribed it on a golden triangle which he placed in the Arc of Covenant. Time went by and in a battle against the Assyrians, all the guards of the Arc of Covenant were killed, but no one can come near the Arc because its key is inside the mouth of a lion guarding it. The High Priest approaches fearlessly and takes the key. As said in the ritual, the Word is safeguarded in a lion’s mouth. The Philistines steal the golden triangle and the contents of the Arc of Covenant, melt down the metals and make idols with the alloy. But the secret is not irretrievably lost. When Solomon completes the building of the Temple, he attempts to recover Enoch’s agate. This sacred Delta would be found through initiatory courses beneath the ninth arch. But the real pronunciation of God’s Name remains lost.

The elements stemming from the ancient initiatory myth are obvious: the essential passage through the subterranean chamber, the underground cavern, womb of the earth, the grave preserving the ancient power and where, as alchemists maintained, regeneration emerges through decay. We will attempt to highlight the basic points of this story that differentiate it from the known myth of the Two Pillars.

To begin with, there are two distinct sacred symbols, the sacred Delta and the key. We must assume that the crystal encasement found by de Beaujeu into the past Grand Master’ grave is made of some semi-precious stone, as was accustomed for centuries, quartz or agate given the fact that those stones were called generally ‘crystals’ and since ancient times they are associated with the most sacred and arcane properties. In the Masonic version, Enoch had inscribed on a triangular crystal the actual Name of God. Later, Moses made a less precious copy out of gold, which in turn was also lost. The young knight finds the crystal, the arc of the sacred secret, in its first form, the sacred Delta. The secret is essential to him for the perpetuation of the Order. The Grand Master de Molay reveals to him the secret of the crystal associating it with John the Baptist, adored by Cathars and Masons, the harbinger of the incarnation of the Word. That is, we have revelation of the Word in one hand and disclosure of the Devine Name on the other. The correlation is obvious. In the Masonic legend, the Word will be associated with the key kept in the mouth of a lion - a flaming solar symbol. In the knightly version, the elderly Grand Master must go through fire, the inmost solar symbol, to denote the time de Beaujeu should use the keys he entrusted him with. When he descends into Tibauld de Gaudin’s grave, he will find and open yet another box containing a treasure, but not a material one, as emphasized in the legend. We may assume it to be a spiritual treasure, the wisdom which no one knew from what precedent had reached the Templars, an invaluable treasure they had to stash at any cost in a safe place and find a way to use it. The nine knights in the company of Beaujeu are compared with the nine arches supporting the building that conceals and protects the wisdom of Enoch.

Why nine and not ten? In the ancient knightly symbolic tradition, knights have always been nine in number: nine established the Order of the Temple, nine gather together in each of the different stories referring to its re-establishment, and nine were the renown ‘Chosen’ ones, the ‘Nine Worthies’. We notice them in medieval literature, in a myth-making coming once more from the greater area of Province to the other side of the Pyrenees, in Spain. They are the chosen ones who always come to the rescue of the week in peril and in the 14th century’s literature express the particular virtues of valor and chivalry. The choice of the nine literary knights seems peculiar but reveals at the same time their close relation with the inner tradition.

The nine ‘Worthies’ are Hector, Alexander the Great, Caesar, Joshua, David, Judah the Maccabaeus, Arthur, Charlemagne, Gaudefroi de Bouillon; nine, as many as the founders of the Templars, as many as the knights with who de Beaujeu undertook the task to eternalize the Order of the Poor Knights of Christ and its precious secrets. The literary nine chosen ones are ideally discerned according to our hypothesis to: three pagans (Hector, Alexander, Caesar), three biblical (Joshua, David, Judah Maccabaeus) and three heroes upoon who the legend of the Christian knight was established (Arthur, Charlemagne, Gaudefroi de Boillon); three times three, like in the ancient sacrificial mysteries.

The crystal containing the treasure is a box. In Templar tradition it contains the finger of John the Baptist, of John who harbingered the Word. The sacred cist, the box of mysteries, contained a snake, a phallus, fruits or a head – in each case revealing a secret that supported and blessed the adepts, the sacrificial brethren, Gnostics, Cathars, Templars. Three times three, exactly just like the nine Masons designated indispensable to hold convocation of the Holy Royal Arch. Three time three, and the Mason of the Holy Royal Arch solemnly swears to recognize in every man the right to worship the divine in every way he deems appropriate, to do his outmost that freedom of worship and emancipation of conscience prevail everywhere, as well as to help with all his powers the progress of mankind. For religious disputations, ignorance and fanaticism divide humans and create civil rending, like the one in the 13th century that run aground the most civilized and thriving region of Languedoc. But the spirit of the Cathars of Province was not extinct; it traveled through the epopees of the troubadours and the melodies of the minstrels in every court and every city in Europe. Middle Ages would sometime come to an end.

THE SACRED KING pages 184- 187

[…] Charlemagne and Frederick, two actual secular leaders, enclosed in their underground countries like the legendary Arthur, substitute the ancient deity of the ‘Sacred King’. Like our Homeric heroes, they enact a primordial legend that through time assimilated some historic facts and various local folk convictions. It is evident that there are many similarities among these folktales, fact that lead us to reject coincidence and assume that they arise from a common original idea. One of these similarities is the character of the protagonist of every legend and the expectations from him, which vividly remind us the legend of the ancient ‘Sacred King’.

Prometheus is the legendary hero perfectly identifying with the idea of the ‘Sacred King’. This last of the Titans, is considered to be the creator of mankind. He gave his brother Epimithes a box containing everything, the aggregate of the Word. He told him he must keep it closed. But when his feckless wife, Pandora, opened the box (of mysteries), everything scattered in the four winds. The first humans changed over at once from the state of blissfulness to absolute indigence. They were left only with an empty box – and if they could rescue something inside that box, this was only the hope, the prospect that sometime the original, the previous unity, shall be reestablished. The altruist Prometheus fought in the beginning not taking side with his compeers, the primordial Titans, but on the side of the Olympian gods. He opposed his own kind not for personal benefit, but for the new generation of gods represented by Zeus to prevail. When the Olympian order was established, Prometheus defended the rights of its new creations, the human beings.

The tragedy reaches its peak when the human race, inebriated by loftiness, shows disrespect to the gods neglecting to worship them. Then Zeus decides to punish the humans taking away from them the very base of their civilization, the fire. This punishment amounts to going back to the animal state, for the fireplace, the safety offered by the fire, is the place where the group gathers for the first time establishing the tribe and the first deity. Prometheus does not accept to be a spectator before the human damnation to eternal darkness, steals the sacred fire from Zeus temple and offers it to humans, in essence offering them the gift of life and consciously sacrificing his own.

Zeus proves to be neither a tolerant nor a grateful god; he does not pardon Prometheus for his treason. God from the height of his power decides according to his own criteria without emotional barriers. The Sacred King stands trial and is punished because he loved humans and did the duty his heart commanded. His punishment was to be banished from the sacred land and to suffer eternally chained to the rocks of a mountain. An eagle, symbol of the divine domination, shall eat every day his liver, which will be regenerated daily. Prometheus shall remain on the inaccessible rock bleeding until Doomsday.

The Sacred King does not identify with some god. Rex Mundi, the cruel and patriarchal god, enforces viciously his own unconditional discipline. The human being is prey to his desires and impulsions. The Sacred King, ancient companion of the Great Mother, the Anima Mundi, is tortured, bleeding, isolated in mystic worlds beneath mountains and inside underground caverns, identical to the ancient alters and the first mystery places of worship. In that sacred place – taboo and womb beyond space and time – he shall remain until the end of times. On Doomsday, he will face the Antichrist, the antediluvian enemy of the Holy Infant and reinstate in the world the innocence of the sixth day of creation. When the good emperor Frederick will accomplish everything an old German legend tells, after rising from his eternal sleep, he will hang his shield on the apple tree that remains barren for thousands of years, and then, at the very moment, the tree shall turn green and filled with fruits. Along with the tree, the whole earth shall be filled with fruits; there will be no longer darkness, hunger, and evil.

THE ROSICRUCIANS AND THE COSMOPOLITES pages 265-267

Rosicrucianism was the outcome of the work of a small group established among the Hermeticists of the 16th century. Intention of its members was to make widely known and put into operation, as much as feasible, ideas yet accessible only to a restricted circle of persons. They were hoping that by spreading those ideas, everyone could gain access to the benefits of science and progress and would be leaded to a new era. Their views became commonly known through the Rosicrucian manifests presented in the beginning of the 17th century. The European Rosicrucian tide was mainly developed in the German-speaking northern countries of Europe, in Bohemia and in Poland, and strengthened by the wind of change annunciated by the Reformation. The British side of the Rosicrucian movement presented its own position through the words and spirit of John Dee pervading the Rosicrucian Manifests. Dee, as all those who had a main role were found almost simultaneously at the meeting point of the esoterists of the time, in Prague.

But this meeting of philosophy, of early science and alchemy of the Hermetists with the orally conveyed ancient lore and their transition to Rosicrucianism needed something yet. The Rosicrucians, like the alchemists, claimed to possess the secret of transmutation, but did not cease to avouch in every occasion their distaste for the material gold and the accumulation of material riches. Rosicrucians also knew and practiced free of charge medicine and the preparation of medications, like the Hermetists and mainly Paracelsus who was considered one of the Rosicrucians predecessors.

Rosicrucianism as set forth in the 17th century portrayed an unprecedented organizational structure. The identity of their leader, regarded as the successor of the legendary Christian Rosy Cross (Christian Rosencreutz), was meticulously kept secret. In a movement spread all over Europe, with several versions and manifests, nobody seems to know the name of the one leading the organization. In continental Europe appeared the ‘Unknown Philosophers’ and a bit later on, mainly in England, the Ghost College. When Hermetists refer to ‘Philosophy’ they mean the entirety of sciences and mostly Mathematics which became something like religion. This perception is apparent also in Newton titling his topmost work, known as ‘The Principia’, ‘Philosophiae Naturalis Principia Mathematica’ (Mathematic Principals of Natural Philosophy).

The organizations established by the Hermetists-Rosicrusians drew round roving philosopher alchemists and their knowledge and, within a generation, by instructing younger scholar scientists, managed to set up the Royal Society as an enhancement of the ‘Ghost College’, establishing solidly the principles of modern science. In their proclamations, Rosicrucians for the first time, and probably the last, spoke out of a political stance as well: the seeker of knowledge should no longer hide nor fly to save his life. They believed the enemy was one and named him; it was the Pope and what he represented. They also believed that an anticipated leader would bring in the future the new era, they sided with him and when he was defeated, joined forces with the followers of Reformation.

It was impossible the organization to have come out only from one man of literate. Knowledge was necessary, but equally necessary – if not more important – were diplomacy, managerial experience and personal contacts with the approving kings and princes. The alleged leader of Rosicrucianism should have been capable not only to inspire the vision of the new era and the great social, religious and scientific changes, but also to travel often to European and Eastern areas found in state of war and, as well, to meet and converse with influential persons. And above all, he should possess the required prudence to remain unknown to ordinary people in order to ensure the benefit for the intentions and the organization. Then this enlightened, daring and possessing extraordinary diplomatic abilities man, who additionally should not have had the desire to gain laurels because of their activities, remained anonymous thanks to the protection of those they knew him. He was only known as ‘The Cosmopolite’, the cosmopolitan. But behind that pseudonym there were hiding at least two persons.

LAPIS ANGULARIS

(In place of an epilogue to a story that can have no end).

"Remember that you are the Salt of the Earth, the Light of the World, and the Fire of the Universe. You are living Stones; built up a Spiritual House that trusts and relies on the main Lapis Angularis, the one the refractory and disobedient Builders disallowed. You are called from Darkness to Light; you are a chosen Generation, a royal Priesthood…

Eugenius Philalethes, Long-Livers (1772, preface)

Our narrative began with an exploration of the archetypal images: the oldest sacred figure representing Nature in its purest meaning, the Great Mother; by her side her children, the epochal germinal heroes-gods who looked after the continuance and dispersion of her blessing, securing by their cyclic course and regeneration the fertility and perpetuation of the race; the initiatory heroes who instructed the world in the art of survival and progress by building cities, inventing writing, devising measures and weights, teaching the arts and sciences.

Obviously, they omitted to concern themselves with the administration of the outcome of their offer and never thought to impose it by force. That was done by the subsequent genders, with their patriarchal structure and by force of their weapons, and bequeathed that practice to the following human generations and the entire History. Every subjugator, in order to establish his power, after adopting and presenting everything accommodating as of his own, turns to demonizes and eliminates all that reminds of his defeated opponent. Even when his victory had been easy like forcing an open door, the conqueror stresses his feat and crowns himself with the fable of the invincible. But no matter what power the brutal force attains, it can never control absolutely those to which was never related; mind, intellect, curiosity, ingenuity, imagination, literature, arts. In ancient texts coming from every corner of the earth, therefore by definition not from the same source, the same essential detail is repeated: the ‘bad’ of the story is the one who built safe cities and taught arts and sciences, the ‘good’ of the story is the imposing, untaught war lord. Besides, History is written by the victors. In the course of the centuries, in every such story an oxymoron is repeated: the fallen angel of perdition, the hero who bleeds and suffers till the end of time is punished because he wanted to help the man. His crime was that he infringed the chillsome heavenly order; therefore his blood shall wet the earth of people until there is catharsis. […]

[…] We all agree that Newton was the first scientist. Nevertheless, the famous economist John Maynard Keynes who had gathered great part of Newton’s personal manuscripts, amazed by what he read in them, he said to his students in Trinity College that Newton ‘was not the first of the age of reason. He was the last of the magicians.’

What does magic means? How can one convey to his contemporaries that which does not appear to have any logical explanation? ‘Are not gross Bodies and Light convertible into one another, and may not Bodies receive much of the Activity from the Particles of Light which enter the Composition?’ These questions of Newton presented at his times an alchemic proposition. By putting them forward, Newton opened up a prospect, a possibility which no one could conceive until Einstein proved that mass and energy are two equivalent entities.

What were the real Hermetists? Most of them tried to open up new roads in thinking and develop practical applications of their discoveries affirming on every occasion their intense dislike towards the art of creating gold. The gold they were seeking was purely spiritual, but only few were willing to listen. The hermetic symbolism was used by most of the later writers to embellish their own superstitions, mainly reproducing pre-existing, entrenched and not necessarily correct ideas. For an example, the Theosophists of the 19th century included Alchemy and Hermetism among the amassed various ideas and spiritual traditions they elaborated to set forth their own dogmas. The creators of ‘Golden Dawn’ and later Alistair Crawly found in Hermetism inspiration and support for their abstract and inconsistent ‘magic’ ideas. Even Young and his followers have used alchemic symbolism including it the collection of archetypes they studied and in the theories they propounded. However, none of all these contends with the actual Alchemy, the actual Hermetism.

Let us consider for a moment how olden their ideas are nowadays. We already said that Camillo’s Theatre of Memory, seen today, would be nothing else but a very powerful computer program which could, going a little further than the usual software, function interactively evoking with every answer new stimuli which would gradually increase and improve with every new response. The ‘drawer’ system could be replaced by a series of links, familiar to novice users of internet and windows, which would lead to innumerable memory files and to a rich source of knowledge. On the 16th and 17th century, some people followed the tradition of the ancient ‘fallen’ ones and wanted to try, once again, to teach the arts and letters. The building could not have been accomplished without someone taking the place of the ‘key stone’ (lapis angularis), the one the lords of work always rejected and that rejection went along with blood. These people were not terrified by the fate of Prometheus, Seth, Cain, all those labeled in the History written by the victors as accursed and stigmatized as heretics. Some have been embraced by fire, some poisoned with disdain.

It took three centuries before we may speak with convenience about links and probably a few decades will be needed to speak with words that are not yet created. I do not consider time to be an obstacle, besides it has always been the sole ally of Mother Nature’s children. The Hermitist of Renaissance was dreaming of a new science to lead him to the discovery of the secret of Creation. Has perhaps his dream faded away with the last athanor? The new science was indeed born, maybe quite different from the one he had imagined. How may one portray a future not yet existent with bygone words and pictures from the past? Nevertheless, the dream remains alive nowadays, after three centuries of continuous quest, through different paths. Do you want an example? Take note of the boldest fantasy of every student, every professor, and every Physical Science researcher. What is that? The establishment of the Unified Fields Theory .

What are they seeking?

A mathematical equation explaining Creation; the very secret of Creation itself.


CONTENTS

PREFACE

The Widow’s Sons

* NOUMAS, FERTILITY, GOLDEN BOUGH
* THE GREAT MOTHER AND THE DIVINE INFANT
* THE TOTEM AND THE FIRST COMMUNION
* THE SEASONAL DRAMA
* THE KING’S DEATH AND THE DIVINE DRAMA
* THE DIONYSIAN MYSTERIES
* THE RETURN OF DIONYSUS
* ORPHEUS

· THE MYSTERIES RESTORED

* BACCHES

· THE RISE AND FALL

· HIRAM, MASONS’ INITIATORY HERO

* RITUAL

· GERMINAL (VEGETATIVE) HERO

* HIRAM, SOLOMON AND THE QUEEN OF SHEBA

· THE TWO PILLARS

* THE RADIANT STAR
* COPPER PILLAR OR HUMAN PRESENCE?
* WHO IS SETH?
* WHERE THERE HEBREW MYSTERIES?
* THE BANISHED HERO
* THE MARKS OF CAIN

(The) Angels of Perdition

* THE TEMPLARS
* THE ACCUSATIONS
* THE CATHARS
* MONTSEGUR
* TEMPLARS AND CATHARS
* A DEITY OF PLENTY
* FROM SAINT BERNARD TO THE ‘SECRET TEMPLE’
* MAITRE RONCELIN DE FOS
* BAPHOMET
* A HEAD, A ‘SACRED’ HEAD?
* BAPHOMET AS IN MOHAMED?
* THE SURVIVAL OF THE ORDER
* THE TEMPLAR DE BEAUJEU AND THE MASON ENOCH.
* THE LEGEND OF REINNES-LE-CHATEAU

· ARCADIA IN THE EUROPEAN TRADITION

* NOTES ON A LEGEND
* THE HANDSOME STRANGER (LE BEL INCONNU)
* FREDERICK II HOCHENSTAUFEN (1194-1250)
* THE LEGEND OF FREDERICK AND THE ARTHURIAN CIRCLE
* THE SACRED KING

The Memory

* HERMES WORD
* HOW HERCULES BECAME THE PROGENITOR OF MEDICI
* WHEN ROME DISCOVERED PLATO

· TRACES LEADING TO SCOTLAND
· KNIGHTS OF THE TEMPLE, ALIVE AND ACTIVE

* ‘TALL AND PROUD LIKE SETON’
* THE SINCLAIRS
* MAISTER WILLIAM SCHAW
* THE ART OF MEMORY
* CAMILLO’S THEATRE
* GIORDANO BRUNO (1548_ 17. 02. 1600)

· SHAW COMPLETES THE TRADITION

· THE ROSICRUCIAN MOVEMENT
· THE MARVELOUS Dr. JOHN DEE
· Sir FRANCIS BACON
· ROSICRUCIANS AND COSMOPOLITES

* THE COSMOPOLITES
* THE CONTENT OF THE MANIFESTS
* THE TOMB AND THE THEATRE
* FREDERICK V AND THE ROSICRUCIAN WINTER
* THE OTHER ROSICRUCIANS AND ‘KING’ ZIEGLER

· THE UNKNOWN PHILOSOPHERS

* THE GHOST COLLEGE AND THE ROYAL SOCIETY
* Dr. ROBERT MORAY
* MASTERS OF THE ROYAL WORKS, ROSICRUCIANS AND MASONS

LAPIS ANGULARIS

(In place of an epilogue to a story that can have no end).

CROSS REFERENCES

BIBLIOGRAPHY

Read More......

ΝΕΑ ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

ΝΕΑ ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ


«Ο λόγος, κατά την άποψή μας, για την αδυναμία του ανθρώπου να αισθάνεται άνετα με τις περίεργες έννοιες της κβαντομηχανικής αλλά και
άλλων απόψεων της σύγχρονης φυσικής, (όπως π.χ. οι 26 διαστάσεις της θεωρίας των υπερχορδών), είναι βιολογικός-ψυχολογικός: ποτέ στο παρελθόν κατά την διάρκεια της εξέλιξής μας δεν ήταν απαραίτητο ή χρήσιμο να κατανοούμε έννοιες όπως η επαλληλία καταστάσεων ή να σκεφτούμε σε παραπάνω από τέσσερις διαστάσεις (τρεις χώρου και μιας χρόνου). Η μη-διαισθητικότητα της κβαντικής μηχανικής δεν την κάνει ωστόσο λιγότερο ακριβή και έτσι αναγκαζόμαστε να την χρησιμοποιούμε όταν η φύση το απαιτεί, δηλαδή στα ατομικά και υποατομικά φαινόμενα αλλά καθώς φαίνεται, και στα φαινόμενα του εγκεφάλου.»

Δρ Δημήτρης Νανόπουλος,
Ομιλία στην Ακαδημία Αθηνών.

Στο προηγούμενο τεύχος του ΑΒΑΤΟΝ, προσπαθήσαμε να κάνουμε μια εισαγωγή στην Νέα Αλχημεία, τη σπουδαία αυτή σύγχρονη πνευματική τάση, που συνδυάζει τα εκπληκτικά επιτεύγματα των θετικών επιστημών, ιδιαίτερα την Κβαντικής Φυσικής, της Βιολογίας και της Νευροφυσιολογίας, με τις αρχαίες «μυστικές» παρακαταθήκες μας. Στο άρθρο εκείνο, προσπαθήσαμε να δείξουμε τις βασικές έννοιες της κβαντικής φυσικής, με τρόπο που να είναι εμφανής η σύνδεση τους με την Αρχαία μυστική παράδοση, ιδιαίτερα την Καμπάλα και τον Αλχημισμό, αλλά και με τα απόκρυφα μέρη όλων σχεδόν των θρησκειών. Εδώ, θα προσπαθήσουμε να δούμε τον εκπληκτικό τρόπο που η Νέα Αλχημεία, ή αν θέλετε η σύγχρονη επιστήμη, αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ανθρώπινης συνείδησης και των εγκεφαλικών λειτουργιών. Πράγματι, τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια τεράστια κινητικότητα στον επιστημονικό χώρο που εστιάζεται στην προσπάθεια κατανόησης αυτού που ονομάζουμε συνείδηση. Είναι ένα μαγικό παιγνίδι αναζήτησης, που εμπλέκει σχεδόν όλους τους επιστημονικούς κλάδους, την φυσική, τις βιολογικές επιστήμες, αλλά και την φιλοσοφία όπως και την αρχαία απόκρυφη γνώση.
Ας δούμε σύντομα τους βασικούς συντελεστές, αυτού που ονομάζουμε σύγχρονη επιστήμη της Συνείδησης, ή όπως το έθεσε ο διάσημος φυσικός καθηγητής Fred Alan Wolf (8), «Νέα Αλχημεία»…
Όλοι παραδέχονται ότι ο άνθρωπος που έθεσε το σύγχρονο ερευνητικό πλαίσιο στο πρόβλημα της συνείδησης με τον πληρέστερο τρόπο, είναι ο Αυστραλός καθηγητής φιλοσοφίας στην Οξφόρδη και στο Πανεπιστήμιο της Arizona, David Chalmers. Ο Chalmers μας λέει ότι το πρόβλημα της συνείδησης χωρίζεται σε δύο μέρη: Το «Εύκολο» και το «Δύσκολο» μέρος. Το εύκολο μέρος είναι η αποσαφήνιση των μηχανισμών του εγκεφάλου πού του επιτρέπουν:
· Να διαχωρίζει, να κατηγοριοποιεί και να αντιδρά στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος.
· Να αφομοιώνει και να συνδέει μεταξύ τους πληροφορίες
· Να αναφέρει τις ίδιες νοητικές καταστάσεις του
· Να συγκεντρώνει την προσοχή του
· Να εξασκεί έλεγχο πάνω στην συμπεριφορά μας
Το «Δύσκολο Μέρος» όμως, είναι πολύ πιο βαθύ και θεμελιώδες. Έχει να κάνει με το πώς όλες οι φυσιολογικές διαδικασίες, από τον μηχανισμό των αισθήσεων μέχρι την εγκεφαλική επεξεργασία, μεταφράζονται τελικά στο μαγευτικό βασίλειο της Υποκειμενικής Εμπειρίας ή Υποκειμενικής Συνείδησης, αυτού που ονομάζουμε και “qualia”. Δηλαδή ο μηχανισμός του να δω και να συνειδητοποιήσω ότι έχω μπροστά μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο είναι το εύκολο μέρος. Η συναίσθηση, το συναίσθημα, η ολοκληρωμένη εντύπωση που μου προξενεί τελικά την υποκειμενική εμπειρία του κόκκινου τριαντάφυλλου, δηλαδή το quale του κόκκινου τριαντάφυλλου, είναι το δύσκολο μέρος. Φυσικά το «Δύσκολο Μέρος» του Chalmers, δεν είναι καθόλου καινούργιο. Το ερώτημα αυτό της πραγματικής λειτουργίας της συνείδησης έχει απασχολήσει από τους αρχαίους φιλόσοφους, Επίκουρος, Πλάτωνας, Νεοπλατωνιστές, μέχρι τους αποκρυφιστές και τους σύγχρονους φιλόσοφους. Η μεγάλη όμως προσφορά του Chalmers είναι ότι το ορίζει και το θέτει, με θαρραλέο τρόπο, στο πλαίσιο της σύγχρονης θετικής επιστήμης. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι Chalmers δεν μένει εκεί, αλλά προχωράει παρακάτω και ρίχνει το γάντι στους «παλαιομοδίτες» κλασσικούς επιστήμονες, ισχυριζόμενος ότι:
«Πιθανώς η Συνείδηση είναι ένα υπερβολικά περίπλοκο πράγμα για να μελετηθεί μόνο σε σχέση με τους εγκεφαλικούς ιστούς», και συνεχίζει:
«Χρειαζόμαστε κάτι άλλο, καινούργιο και θεμελιώδες. Πιθανώς πρέπει να δούμε την συνείδηση σαν ένα είδος βασικού συστατικού της πραγματικότητας»
Το μπαλάκι του Chalmers το έπιασαν αμέσως δύο λαμπροί σύγχρονοι επιστήμονες, ο παγκοσμίου φήμης μαθηματικός και φυσικός Sir Robert Penrose του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, γνωστός και από την συνεργασία του με τον Steven Hawkins σχετικά με τις μαύρες τρύπες, και ο Αμερικανός Αναισθησιολόγος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Arizona Stuart Hammeroff, ιδρυτής και διευθυντής του «Κέντρου Μελέτης Συνείδησης» του Πανεπιστημίου της Αριζόνα(9), που αποτελεί και το ανεπίσημο Παγκόσμιο επίκεντρο του τμήματος αυτού της «Νέας Αλχημείας». Ο Hammerhoff, γοητευμένος από τις εμπειρίες που είχε μελετώντας σαν αναισθησιολόγος την συμπεριφορά διαφόρων εγκεφαλικών λειτουργιών, αποφάσισε να αφιερώσει την ζωή του στην μελέτη του «Δύσκολου Προβλήματος» της ανθρώπινης Συνείδησης. Η βασική του εργασία είχε να κάνει με τα Μικροσωληνίδια των νευρικών κυττάρων του εγκεφάλου, τα οποία αποτελούν την βάση της λειτουργίας της Συνείδησης. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Hammeroff απέδειξε ότι η δομή των μικροσωληνιδίων ακολουθεί πιστά την περίφημη μαθηματική ακολουθία του Fibonacci ! (Αν έχετε δει τον Κώδικα Da Vinch θα την θυμάστε!). Καθοριστική ήταν η συνεύρεση του με τον Penrose, όπου ο μεγάλος αυτός επιστήμονας τον μύησε στην Κβαντική Φυσική, και εργαζόμενοι από κοινού προχώρησαν στην βαθειά μελέτη της Κβαντικής Συνείδησης. Και οι δύο μαζί άρχισαν να συνθέτουν μεθοδικά τα κομμάτια του πάζλ. Χρησιμοποίησαν το μοντέλο του Κβαντικού Υπολογιστή που θα δούμε παρακάτω, και κατέληξαν σε ένα από τα πιο ολοκληρωμένα και περιεκτικά μοντέλα που έχουν περιγραφεί ποτέ, με τον βαρύγδουπο τίτλο: «Orchestrated objective reduction», ή «Ενορχηστρομένη αντικειμενική κατάρρευση», γνωστή σαν «Orch OR». Ένα μοντέλο, που τολμά, όπως θα δούμε, να αγγίξει τα όρια της Θείας Παρουσίας. Πολλοί επιστήμονες ενώθηκαν νοερά με τους Penrose-Hammeroff και προσθέτουν συνέχεια λιθαράκια στην εργασία τους. Από τα πιο σημαντικά λιθαράκια αυτά, ίσως το σημαντικότερο, είναι η εργασία του συμπατριώτη μας (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!), ενός από τους σπουδαιότερους σύγχρονους φυσικούς, του καθηγητή και Ακαδημαϊκού Δημήτρη Νανόπουλου, ο οποίος επέκτεινε σημαντικά τις θέσεις περί της κβαντικής λειτουργίας των Μικροσωληνιδίων, και αποδεικνύοντας το σπουδαίο πνεύμα του, προχωρά και σε σημαντικές φιλοσοφικές τοποθετήσεις.
Σφοδρή μου επιθυμία είναι ο αναγνώστης αυτού του άρθρου να κατανοήσει όσο γίνεται καλύτερα τις ιδιαίτερα δύσκολες και πολύπλοκες έννοιες που υφαίνουν το κέντημα της μοντέρνας φυσικής και της Νέας Αλχημείας, διότι πρόκειται πραγματικά για κάτι μεγαλειώδες που αξίζει να το προσεγγίσουν όσο το δυνατό περισσότεροι συνάνθρωποί μας. Γι΄αυτό έχω ήδη αποφύγει τον πειρασμό να χρησιμοποιήσω την μαθηματική γλώσσα, που θα ήταν μια ακόμα εύκολη διέξοδος. Πειρασμός, για τον απλούστατο λόγο του ότι τα μαθηματικά, όπως έλεγε και ο Πλάτωνας, είναι η τελειότερη γλώσσα που διαθέτει η ανθρώπινη διάνοια, ασχέτως του ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα, με τις κτυπητές του ανεπάρκειες, τα έχει ανάγει σε φόβητρο, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Τα δε μαθηματικά που περιγράφουν την Κβαντική Θεωρία (κβαντομηχανική) χαρακτηρίζονται από μία… Βυζαντινού επιπέδου πολυπλοκότητα!
Έτσι, θα προσπαθήσω να βάλω τα πράγματα σε μία λογική σειρά, για αυτό σας καλώ να αφεθείτε και να με συντροφεύσετε στο μαγικό αυτό ταξίδι της πνευματικής αναγέννησης!
Καταρχάς, η κλασσική επιστήμη βλέπει την ανθρώπινη συνείδηση με μία συστολική, ορθολογιστική και υλιστική ματιά. Θεωρεί ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι απλώς ένας πανίσχυρος και εξελιγμένος ηλεκτρονικός υπολογιστής. Όλες οι διανοητικές καταστάσεις –σκέψεις, αντίληψη, συναίσθημα, κλπ – είναι αποτέλεσμα πολλαπλών δραστηριοτήτων που λαμβάνουν χώρα στο περίπλοκο νευρικό δίκτυο του εγκεφάλου. Όλες οι πληροφορίες και οι διασυνδέσεις μεταξύ τους, οφείλονται σε συγχρονισμένες ηλεκτρομαγνητικές ταλαντώσεις του νευρικού δικτύου, που λαμβάνουν χώρα στον θάλαμο και στον εγκεφαλικό φλοιό. Έτσι, οι νευρώνες (νευρικά κύτταρα) και οι νευρωνικές συνάψεις (οι επαφές των νευρώνων που μεταβιβάζουν την πληροφορία) παίζουν τον ρόλο των κόμβων και των μεταγωγών ενός συμβατικού δικτύου υπολογιστών. Η υποκειμενική συνείδηση προκύπτει ξαφνικά, αναδύεται σαν το τελικό αποτέλεσμα πολλαπλών νευρωνικών αλληλεπιδράσεων, όταν οι τελευταίες φτάνουν σε ένα κρίσιμο επίπεδο πολυπλοκότητας, με τον ίδιο τρόπο δηλαδή που τα καιρικά φαινόμενα προκύπτουν σαν αποτέλεσμα πολλαπλών αλληλεπιδράσεων των μορίων της ατμόσφαιρας.
Ευτυχώς, υπάρχουν πλέον πολλά και πανίσχυρα δεδομένα ικανά να καταρρίψουν την καταθλιπτική αυτή άποψη περί συνείδησης ! Πράγματι, η κλασσική αντίληψη προσκρούει σε μία σειρά ερωτημάτων:
· Πώς εξηγούμε τα αισθήματα, συναισθήματα, εμπειρίες, δηλαδή τα qualia, την εσωτερική μας ζωή;
· Το νευρωνικό σύστημα μας με το πλήθος των νευρωνικών συνάψεων παραείναι πολύπλοκο για να παίζει απλώς τον ρόλο ενός υπολογιστή, και αυτό αντίκειται στην οικονομία της φύσης. Πράγματι, ακόμα και απλοί μονοκύτταροι οργανισμοί (πχ o οργανισμός paramecium) κάνουν τα ίδια πράγματα (τρέφονται, αναπαράγονται, αποφεύγουν εχθρούς, έχουν κοινωνική ζωή…) με ένα μόνο κύτταρο, χωρίς συνάψεις !
· Πως εξηγείται η διάκριση των ασυνείδητων/υποσυνείδητων ενεργειών μας, που είναι και η πλειοψηφία, από τις συνειδητές, αφού το κλασσικό μοντέλο δεν επιτρέπει τέτοια διάκριση;
· Πως εξηγείται το γεγονός ότι πολλές σύνθετες εγκεφαλικές λειτουργίες, όπως η μνήμη και η αντίληψη ή συνειδησιακή εμπειρία, έχει αποδειχθεί ότι ενεργοποιούν συγχρόνως πολλαπλές εγκεφαλικές περιοχές, φαινομενικά ξένες μεταξύ τους, αφού βρίσκονται σε διακριτά και απομονωμένα χωρικά σημεία του εγκεφάλου. Η μνήμη για παράδειγμα, είναι σε μεγάλο βαθμό χωρικά κατακερματισμένη, από τη άλλη πλευρά εμφανίζεται σαν ενιαία, κάτι σαν «ολόγραμμα».
Το βαρύ πυροβολικό όμως το άφησα τελευταίο! Για να γίνει απόλυτα κατανοητό, θα σας περιγράψω δύο πειράματα με ιδιαίτερα «παράδοξα» αποτελέσματα, που έφεραν την επανάσταση στην αντίληψη μας για την ανθρώπινη συνείδηση.
Τι πραγματικά δείχνουμε στο υποκείμενο του πειράματος.
Τι βλέπει τελικά το υποκείμενο
Το Φαινόμενο «Φι»: Πραγματικότητα και Αντίληψη
Το πρώτο πείραμα, είναι πολύ απλό στην σύλληψή του. Ονομάζεται «Φαινόμενο Φί», και σχεδιάστηκε από τους ψυχολόγους Paul Kolers και Michael von Grunau, οι οποίοι έδειξαν ένα «απόκοσμο» και παράδοξο αποτέλεσμα συνειδητής αντίληψης.


Στο πείραμα αυτό, προβάλουμε σε μια οθόνη μια σειρά εικόνων. Η πρώτη εικόνα έχει μια μπλε κηλίδα ψηλά και η τελευταία μια κόκκινη κηλίδα χαμηλά, όπως βλέπουμε στο πρώτο σχήμα. Οι ενδιάμεσες εικόνες είναι κενές. Όταν αυτές οι εικόνες περνούν μπροστά από έναν παρατηρητή με μια ορισμένη ταχύτητα, ο παρατηρητής τελικά αντιλαμβάνεται μια ενιαία «κινηματογραφική» κίνηση των κηλίδων στο κενό διάστημα μεταξύ τους. Αρχικά εμφανίζεται η πρώτη μπλέ κηλίδα να κινείται, και στην μέση περίπου της φαινομενικής διαδρομής της αλλάζει απότομα χρώμα και φαίνεται κόκκινη !
Βλέπουμε καθαρά την παράδοξη λειτουργία του εγκεφάλου: Μια σημαντική χρονική ανακολουθία, μια εντελώς απόκοσμη συμπεριφορά, αφού ο εγκέφαλος «βλέπει» το κόκκινο χρώμα πριν αυτό εμφανισθεί !! Άρα, έχουμε μεταβίβαση πληροφορίας πίσω στον χρόνο, από το μέλλον στο παρελθόν !
Αποτέλεσμα που είναι απολύτως αδύνατο να εξηγηθεί με οποιαδήποτε κλασσική, ντετερμινιστική θεώρηση !
Εκτός από το Φαινόμενο Φί, υπάρχουν πάρα πολλά σχετικά πειράματα. Η πιο γνωστή ερευνητική εργασία είναι των Dean Radin και Dick Bierman του Πανεπιστημίου του Amsterdam, το 2002, σχετικά με την συναισθηματική αντίδραση. Στα πειράματα αυτά, μια ομάδα ανθρώπων κάθεται μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, όπου σε τυχαία χρονικά διαστήματα προβάλλεται μια σειρά από εικόνες. Οι εικόνες αυτές είναι είτε συναισθηματικά ουδέτερες, είτε υψηλού συναισθηματικού ερεθισμού, όπως σκηνές βίας, άγρια ζώα και ερωτικές σκηνές. Η συναισθηματική εγκεφαλική αντίδραση των υποκείμενων του πειράματος μετριέται είτε μετρώντας την επιδερμική ηλεκτρική αγωγιμότητα είτε με μαγνητική φωτογράφηση του εγκεφάλου τους. Τα αποτελέσματα είναι πάλι εκπληκτικά ! Τα υποκείμενα αντιδρούν έντονα στις ερεθιστικές σκηνές, μέχρι και 4 δευτερόλεπτα πριν την προβολή των σκηνών στην οθόνη ! Άρα, ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί με τον μηχανισμό του προαισθήματος ή της «διαίσθησης». Και αυτό συμβαίνει ΠΑΝΤΑ χωρίς εξαιρέσεις και σε ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους. Δεν υπάρχουν δηλαδή κάποιοι με αυξημένη διαίσθηση ή μέντιουμ ή προφήτες ή… μάγοι! Όλοι είμαστε εξίσου «μάγοι», αφού η «μαγεία» είναι βασικό συστατικό της φυσικής μας υπόστασης. Απλώς, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε τόσο πολύ νοητικά προσκολλημένοι στον κλασσικό κόσμο, στην μία από τις δύο φύσεις μας, και έχουμε δώσει εντολή - ασυναίσθητα μεν, με ελεύθερη βούληση δε – στον εγκέφαλο μας να αρνηθεί την ανώτερη, κβαντική φύση μας. Και φυσικά ο εγκέφαλος εκτελεί, αφού αυτό είναι κατασκευασμένος να κάνει.
Όπως είπαμε όμως, «προαίσθημα» σημαίνει και μια σοβαρή παραβίαση των αιτιοκρατικών νόμων, δηλαδή το αποτέλεσμα προηγείται αντί να έπεται του αιτίου ! Έτσι και αλλιώς όμως, όταν μιλάμε για κβαντική φυσική και για κβαντική σύζευξη, βρισκόμαστε στην απόκοσμη σφαίρα, που είναι όμως τόσο κοντά μας όσο και ο εγκέφαλος μας !

«Κάθε κβαντική κατάρρευση στέλνει κβαντική πληροφορία εμπρός και πίσω στον χρόνο»
Yakir Aharonov, Πανεπιστήμιο Tel Aviv, Εμπνευστής της Θεωρίας του «Δίδυμου Διανύσματος»

«Η μη τοπική κβαντική σύζευξη δημιουργεί μετάδοση κβαντικής πληροφορίας πίσω στον χρόνο» Ben Schumacher, Roger Penrose
Έτσι λοιπόν, ξεμπερδεύοντας μια και καλή με τις υλιστικές θεωρίες που ήθελαν τον άνθρωπο ένα παθητικό και άβουλο νευρόσπαστο, έναν θεατή χωρίς καμιά ελπίδα διαφυγής, ένα γρανάζι του Matrix της Νευτώνειας και Ευκλείδειας νομοτέλειας, άνοιξε διάπλατα ο δρόμος της Κβαντικής Συνείδησης. Οι εργασίες στον χώρο είναι παρά πολλές, είπαμε μιλάμε για καταιγισμό ανακαλύψεων. Οι πιο πολλές εργασίες συγκλίνουν στο ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος κατά την λειτουργία του μεταπίπτει συνεχώς από την κβαντική κατάσταση υπέρθεσης στην κατάρρευση ή συστολή της κυματοσυνάρτησης. Με όσο πιο απλό τρόπο μπορεί να περιγραφεί αυτό, την στιγμή που βρισκόμαστε σε υποσυνείδητο ή ασυνείδητο επίπεδο, γίνονται λειτουργίες όπως σκέψη, έμπνευση, σχεδιασμός, επεξεργασία πληροφοριών. Επειδή βρισκόμαστε σε κατάσταση κβαντικής υπέρθεσης, οι πληροφορίες μεταδίδονται μέσω της κβαντικής σύζευξης με τεράστιες ταχύτητες, ακαριαία. Επίσης, σύμφωνα με την κβαντική φυσική, στην κατάσταση αυτή «επιτρέπεται» η επικοινωνία με τον παρελθόντα χρόνο, κάτι που εξηγεί τις χρονικές ανακολουθίες που προαναφέραμε. Για την ακρίβεια, έχει αποδειχθεί ότι οι χρονικές αυτές «ανωμαλίες», προκύπτουν σε ένα κβαντομηχανικό σύστημα στο μεσοδιάστημα μεταξύ δύο ή περισσοτέρων μη αντιστρέψιμων καταρρεύσεων της κυματοσυνάρτησης. Επειδή όμως πρέπει τελικά όλα αυτά τα αποτελέσματα των σκέψεων, εμπνεύσεων, υπολογισμών, κλπ να πάρουν σάρκα και οστά και να παρουσιασθούν σαν τελικό αποτέλεσμα στο υποκείμενο, όπως δηλαδή ένας υπολογιστής οφείλει να παρουσιάσει στον χρήστη του τα αποτελέσματα των υπολογισμών του, ακολουθεί η κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης, δηλαδή το πέρασμα στο «υλικό» συνειδητό επίπεδο του εγκεφάλου (περίπου 40Hz ή επίπεδο β), και η υλοποίηση-αντίληψη των αποτελεσμάτων μέσω της συνείδησης ! Voila !

To qubit και η σφαίρα Bloch

Όπως αναφέραμε πριν, σύμφωνα με το μοντέλο «Orch OR» των Penrose-Hammeroff, η λειτουργία του εγκεφάλου ακολουθεί το πρότυπο ενός κβαντικού υπολογιστή. Ένα άλλο τρομερά ενδιαφέρον θέμα που θα αλλάξει ριζικά την ζωή μας πολύ σύντομα ! Για να καταλάβει κανείς τι είναι ένας κβαντικός υπολογιστής, ας σκεφθεί την έννοια του bit στους κοινούς υπολογιστές. Για όσους από εσάς δεν είστε… γκουρού της πληροφορικής, το bit είναι η στοιχειώδης μονάδα αποθήκευσης της πληροφορίας στον ψηφιακό κόσμο. Είναι η λεγόμενη δυαδική μονάδα, ένα μέγεθος δηλαδή που μπορεί να πάρει μόνο δύο τιμές, ή να βρεθεί σε δύο και μόνο καταστάσεις. Αυτές μπορεί να είναι για παράδειγμα 1 ή 0, αληθές ή ψευδές, πάνω ή κάτω, ανοικτό ή κλειστό, κλπ. Όταν ένα bit βρεθεί σε κατάσταση κβαντικής υπέρθεσης, τότε, σύμφωνα με όσα είπαμε στην αρχή του άρθρου, έχει συγχρόνως και τις δύο τιμές. Είναι δηλαδή 1 και 0, ή ανοικτό και κλειστό, ή αληθές και ψευδές συγχρόνως ! Τότε λέγεται κβαντικό bit ή qubit. Στην πραγματικότητα, μπορεί επίσης να πάρει και οποιαδήποτε ενδιάμεση τιμή μεταξύ 0 και 1, γι’ αυτό και αναπαριστάνεται με την επιφάνεια μιας σφαίρας, της σφαίρας του Bloch. Ένας κβαντικός υπολογιστής λειτουργεί με βάση τα qubits. Επεξεργάζεται δεδομένα στην κατάσταση υπέρθεσης, επικοινωνεί τα δεδομένα αυτά μέσω της κβαντικής σύζευξης, δηλαδή σε «απόκοσμες» ταχύτητες, και όταν θέλει να επικοινωνήσει με τον χρήστη του, απλώς καταρρέει από την κατάσταση υπέρθεσης, στον κόσμο όπου το qubit είναι bit, δηλαδή 0 ή 1. Αν νομίζετε ότι οι κβαντικοί υπολογιστές είναι κάτι το πολύ μελλοντικό, κάνετε μεγάλο λάθος. Υπάρχουν ήδη πολλά πρότυπα, βασισμένα στις καινούργιες τεχνολογίες των υπεραγωγών και της νανοτεχνολογίας αλλά και των ακτίνων laser, ενώ πολλές κυβερνήσεις ξοδεύουν ήδη δισεκατομμύρια σε ερευνητικά κονδύλια στον τομέα αυτόν. Ορισμένες επί μέρους εφαρμογές των κβαντικών υπολογιστών, όπως είναι η κβαντική κρυπτογράφηση, είναι ήδη εμπορικά διαθέσιμες ! Εδώ έχουμε ευαίσθητα δεδομένα που μεταδίδονται μέσω της κβαντικής σύζευξης, πράγμα που κάνει απολύτως αδύνατη την υποκλοπή τους. Φανταστείτε μόνο ότι η υπολογιστική ισχύς ενός κβαντικού υπολογιστή είναι κατά περίπου 1 δις φορές μεγαλύτερη από αυτήν ενός Pentium IV !!! Η γη της επαγγελίας των hackers!

Σχηματική αναπαράσταση των ΜΤ ενός νευρώνα με τις τουμπουλίνες. Στο επάνω μέρος φαίνεται μια νευρωνική σύναψη. Photo: http://www.quantumconsciousness.org

Πώς όμως ο εγκέφαλος προσομοιώνει ένα κβαντικό υπολογιστή; Τι παίζει τον ρόλο του qubit; Όλες οι δραστηριότητες των νευρώνων οργανώνονται από ένα κεντρικό δομικό κυταροσκελετό, βασικό συστατικό του οποίου είναι τα Μικροσωληνίδια (MT). Αυτά, έχουν σχήμα ενός κούφιου κυλινδρικού σωλήνα διαμέτρου 25 νανομέτρων(nm), δηλαδή 25 εκατομμυριοστών του χιλιοστού. Τα μικροσωληνίδια παίζουν κεντρικό ρόλο σε όλες σχεδόν τις κυτταρικές λειτουργίες (κίνηση, διαίρεση, κλπ). Στους νευρώνες, τα μικροσωληνίδια αυτοσυναρμολογούνται και συνδυάζονται μεταξύ τους σχηματίζοντας και επεκτείνοντας τα διάφορα νευρικά πλέγματα (νευρίτες και δενδρίτες), εκτελούν και ελέγχουν τις νευρωνικές συνάψεις. Οι νευρωνικές συνάψεις, οι συνδέσεις δηλαδή των νευρώνων, είναι υπεύθυνες για όλες τις μαθησιακές και διανοητικές λειτουργίες του εγκεφάλου. Τεχνικά, η συνάψεις γίνονται με σύνδεση των νευροδιαβιβαστών του ενός κυττάρου με τον αντίστοιχο υποδοχέα του άλλου.
Διατομή ενός ΜΤ με το πλέγμα των τουμπουλίνων.
Εδώ, είναι βασικό να καταλάβουμε ότι οι νευρωνικές συνάψεις δεν είναι κάτι στατικό. Είναι μια διαρκώς μεταβαλλόμενη κατάσταση, δηλαδή μία σύναψη μπορεί να ακυρωθεί και να γίνει μία καινούργια, ανάλογα με την ψυχολογική κατάστασή μας (όταν πρόκειται για συναισθήματα). Επειδή έχουμε ελεύθερη βούληση, οι περισσότερες συνάψεις δημιουργούνται από εμάς. Φανταστείτε για παράδειγμα το νευρικό πλέγμα ενός ατόμου που ελέγχει το αίσθημα τις ασφάλειας, να δημιουργήσει μια σύναψη με το αντίστοιχο πλέγμα που ελέγχει το αίσθημα της ανάγκης για διατροφή. Τι έχουμε; Μια βουλιμική κατάσταση. Το ίδιο ισχύει σε πλήθος παραδειγμάτων, όπως είναι η «σύναψη» της έννοιας του Θεού με το αίσθημα του φόβου ή των ενοχών, κοκ. Αν αποφασίσουμε να αλλάξουμε νοητική στάση, δηλαδή να μετανοήσουμε, αντικαθιστώντας τον προγραμματισμό αυτόν με έναν άλλον, αυτόματα ακυρώνεται η πρώτη σύναψη και δημιουργείται μία άλλη. Αυτό και μόνο αρκεί για να κατανοήσουμε ότι εμείς, και κανένας άλλος δεν είναι υπεύθυνος για τα «δεινά» μας. ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ !
Αυτό όμως είναι ένα γοητευτικό θέμα που θα μας απασχολήσει σε ένα άλλο άρθρο. Ας μείνουμε στα μικροσωληνίδια και στα συστατικά τους. Τα τοιχώματα των μικροσωληνιδίων αποτελούνται από εξαγωνικά πλέγματα μιας πρωτεΐνης που λέγεται τουμπουλίνη. Κάθε τουμπουλίνη είναι ένα διμερές με σχήμα «φιστικιού» και διάσταση 5nm. Αποτελείται δε από α και β μονομερή. Οι τουμπουλίνες παίζουν τον ρόλο του qubit, βρισκόμενες πότε σε κατάσταση υπέρθεσης, πότε καταρρέοντας σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Με τον όρο κατάσταση μιας τουμπουλίνης, αναφερόμαστε σε μία ιδιαίτερα λεπτή ηλεκτροχημική ισορροπία, αποτέλεσμα ανταγωνιστικών ηλεκτρικών, ενεργειακών και μηχανικών δυνάμεων στον μικρόκοσμό της. Τα μικροσωληνίδια, παίζουν τον ρόλο του κβαντικού υπολογιστή, υπεύθυνου για την επεξεργασία και την μετάδοση των υπολογισμών στην όλη διάσταση του εγκεφάλου.

Όλα αυτά, εξηγούν με θαυμαστή τελειότητα το «Εύκολο Πρόβλημα» του Chalmers, ειδικότερα το κομμάτι σχετικά με τις χρονικές ανακολουθίες και ανωμαλίες που είδαμε, άρα έχουμε ένα σχετικά πλήρες φυσικό – νευροφυσιολογικό μοντέλο της ζωής και της «υπολογιστικής» συνείδησης, ακόμα και μια πολλή καλή ερμηνεία των «μεταφυσικών» ιδιοτήτων. Τι γίνεται όμως με το «Δύσκολο Πρόβλημα»; Πως εξηγείται η εμπειρική συνείδηση, τα qualia που αναφέραμε πριν; Εδώ το πράγμα σοβαρεύει αρκετά.
Το ερώτημα αυτό, με βάση όσα έχουμε πει μέχρι τώρα, παίρνει την μορφή:
Τι ακριβώς συμβαίνει τελικά στην κατάσταση υπέρθεσης (υποσυνείδητο - ασυνείδητο);
Η Συνείδηση προκύπτει όταν καταρρεύσει η κυματοσυνάρτηση της εγκεφαλικής υπέρθεσης, άρα η συνείδηση, συνεπώς η ΖΩΗ χορεύει ακροβατώντας στο μεταίχμιο μεταξύ υπέρθεσης και κατάρρευσης, μεταξύ συνειδητού και υποσυνειδήτου.
Αυτό μπορεί να αναπαρασταθεί σχηματικά στο παράδειγμα με το παγόβουνο, όπου η Συνείδηση-Ζωή βρίσκεται στην επιφάνεια της θάλασσας.
Που βρισκόμαστε όμως στο χρονικό διάστημα μεταξύ των καταρρεύσεων αυτών;

Η απάντηση, σύμφωνα με το μοντέλο “Orch OR” και τον Penrose, πρέπει να βρίσκεται κάπου στο πολύ βάθος των πραγμάτων. Κάπου κοντά στον μικρόκοσμο, στην απειροστά μικρή διάσταση. Κάτι πρέπει να βρίσκεται εκεί, με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή όταν είμαστε στην κατάσταση υπέρθεσης. Με άλλα λόγια, η κβαντική συνείδηση τελικά συνδέεται με κάποια θεμελιώδη, αρχέτυπη διαδικασία που βρίσκεται ενσωματωμένη με αδιαίρετο τρόπο στο ΕΝΑ του σύμπαντος. Ο Πλατωνιστής φιλόσοφος του 20ου αιώνα Alfred Whitehead, που θεωρείται ένας από τους, κατά κάποιο τρόπο, πρόδρομους της Νέας Αλχημείας, έλεγε ότι: «Συνείδηση είναι μια σειρά γεγονότων - «Ευκαιρίες Εμπειρίας»- που συμβαίνουν σε ένα «ευρύτερο πεδίο Πρωτο-συνειδησιακής Εμπειρίας». Που βρίσκεται αυτό το ευρύτερο επίπεδο; Μήπως στο θεμελιώδες επίπεδο του σύμπαντος; Μήπως αυτό είναι το Πλατωνικό βασίλειο; Ο μεγάλος αρχαίος φιλόσοφος πίστευε ότι τα «ιδανικά» υπάρχουν και ότι ο κόσμος μας δεν είναι παρά μία χλωμή αντανάκλαση της υπέροχης ύπαρξης τους. Ο μεγάλος φυσικός Freeman Dyson λέει ότι: « Ο Νούς και η Ευφυΐα είναι ενσωματωμένη στο πρωταρχικό υλικό του σύμπαντος». Οι Παν-Ψυχιστές της Ανατολικής φιλοσοφίας πιστεύουν σε ένα «Συμπαντικό Νου».
Που είναι τελικά αυτό το βασίλειο της αρχετυπικής πρωτο-συνείδησης; Μήπως στον κενό χώρο; Τι είναι κενός χώρος; Η φυσική μας λέει ότι τα πάντα είναι βασικά «κενός χώρος», αφού η ύλη καταλαμβάνει απειροελάχιστο ποσοστό του χώρου. Αν κάνουμε μια βουτιά προς τα κάτω, στον μικρόκοσμο, και φτάσουμε στο απειροελάχιστο επίπεδο του Plank, δηλαδή στην ασύλληπτη διάσταση των 10-33cm, περνάμε από το «κβαντικό κενό», το σημείο μηδενικής ενέργειας, φτάνουμε εκεί όπου ο χωροχρόνος δεν είναι πια συνεχής, αλλά είναι κβαντισμένος, δηλαδή αποτελείται από μικρά διακριτά ενεργειακά κομμάτια. Εκεί λοιπόν, υπάρχουν τα πρωτογενή φωτόνια, που εμφανίζονται και εξαφανίζονται από την ύπαρξη περιοδικά…Για να μην νομίζετε ότι μιλάμε για θεωρίες, η ύπαρξη των φωτονίων αυτών έχει επιβεβαιωθεί (Lamoraeux, 1997). Προχωρώντας ακόμα πιο κάτω στο ταξίδι μας, φτάνουμε στο υπόγειο της ύπαρξης (μέχρι στιγμής τουλάχιστον), το θεμελιώδες επίπεδο της κλίμακας του Plank, η δομή του οποίου προσεγγίζεται μόνο από θεωρίες όπως αυτή των υπερχορδών ή της κβαντικής βαρύτητας. Εδώ λοιπόν, υπάρχει το θεμελιώδες βασικό επίπεδο της χωροχρονικής γεωμετρίας. Στο επίπεδο αυτό, σύμφωνα με τον Penrose, υπάρχουν ενσωματωμένες οι Πλατωνικές πληροφορίες, οι προάγγελοι των συνειδητών εμπειριών, τα αρχέτυπα qualia ή η πρωτο-συνείδηση του Whitehead, ή αν θέλετε η Πρώτη Ύλη των φιλοσόφων…
Σύμφωνα με την Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του μεγάλου Albert Einstein, η ύλη ή η ύπαρξη, σε τελευταία ανάλυση είναι μια «καμπύλωση» μέσα στον χωροχρόνο. Ο Penrose, επεκτείνει την θεωρία αυτή, λέγοντας ότι οι κβαντικές υπερθέσεις είναι στην πραγματικότητα διαχωρισμοί χωροχρονικών καμπυλώσεων που συμβαίνουν στο βασικό επίπεδο της χωροχρονικής γεωμετρίας, το επίπεδο της πρωτο-συνείδησης. Το επίπεδο αυτό είναι τρομερά συνεκτικό, συνεπώς οι διαχωρισμοί αυτοί είναι ασταθείς, και τείνουν να καταρρεύσουν σε χρόνο που ο Penrose υπολογίζει με ακρίβεια. Άρα, σε όλες τις υπερθέσεις υπάρχει ένα επίπεδο, το αντικειμενικό επίπεδο κατάρρευσης (objective reduction = OR), που όταν το φθάσουν, οι υπερθέσεις καταρρέουν με αποτέλεσμα την υλοποίηση ή συνείδηση. Ο υπολογισμένος χρόνος αντικειμενικής κατάρρευσης για τις τουμπουλίνες των μικροσωληνιδίων είναι περίπου 1nsec, που συμπίπτει ακριβώς με τα πειραματικά δεδομένα !
Την στιγμή ακριβώς της κατάρρευσης, παίζεται ΟΛΟ το παιγνίδι της Ελεύθερης Βούλησης του ανθρώπου. Την στιγμή αυτή γίνεται η τελική επιλογή της δημιουργίας. Η επιλογή αυτή, επηρεάζεται αφενός από την ίδια επιθυμία-βούληση του ατόμου, αφετέρου από τις κρυφές μη τοπικές μεταβλητές, την κβαντική μαθηματική λογική που είναι ενσωματωμένη στο βασικό επίπεδο της χωροχρονικής γεωμετρίας ή, με χρήση λιγότερο ξύλινης γλώσσας, από την Πλατωνική πρωτο-συνειδησιακή αρχετυπική πληροφορία που είναι άρρηκτα ενσωματωμένη στο βασικό συμπαντικό δομικό «υλικό». Κομμάτι της πληροφορίας αυτής και βασικό συστατικό της τελικής εμπειρικής συνείδησης, είναι τα qualia…
Είναι αυτό το βασικό επίπεδο ο Θεός; Όταν ένας δημοσιογράφος έκανε την ερώτηση αυτή στον Penrose, αυτός την απέφυγε έντεχνα, απαντώντας «Σύντομα θα δούμε πολύ μεγάλες προόδους στον τομέα αυτόν»
Αγαπητέ αναγνώστη, αν έχεις φθάσει μέχρι εδώ χωρίς να είσαι …γκουρού της Φυσικής, και είσαι ακόμα σε καλή κατάσταση, τότε η Νέα Αλχημεία έγινε για εσένα. Αν επιπλέον θέλεις να μάθεις περισσότερα, δανείσου από ένα video club την ταινία «What the Bleep do we Know?». Αν μετά από όλα αυτά θέλεις να συμμετάσχεις πιο ενεργά, στείλε ένα email με τα στοιχεία σου στο bleep@yahoo.gr, για να συμμετάσχεις στην υπό ίδρυση εθελοντική ομάδα μελέτης της Νέας Αλχημείας. Δεν απαιτείται καμία επιστημονική γνώση, μόνο ανοικτό μυαλό και καρδιά, μιας και όλοι έχουμε τελικά τα ίδια Μικροσωληνίδια..

Παραπομπές:
1. What the Bleep do we know, Lord of the Wind Films, Διανομή Filmtrade.
2. http://www.whatthebleep.com/
3. http://esperia.iesl.forth.gr/~kafesaki/Modern-Physics/lectures/index.html
4. http://en.wikipedia.org/wiki/Double-slit_experiment
5. Nanopoulos D.V. , Mavromatos N.E "Quantum Mechanics in Cell Microtubules: Wild Imagination or Realistic Possibility?” Advances in Structural Biology, Vol. 5, 283 (1998).
6. «Εγκεφαλικές Λειτουργίες και Κβαντική Φυσική», Δρ Δημήτρης Νανόπουλος, Ακαδημία Αθηνών
7. Julsgaard B., Kozhekin, A. Polzig, E. “Experimental long-lived entanglement of two macroscopic objects” Nature Vol. 413: 400-403 (2001)
8. Fred Alan Wolf: Mind into Matter: A New Alchemy of Science and Spirit. NH: Moment Point Press, 2000.
9. Hameroff, S. (1998c) Funda-mental geometry: The Penrose-Hameroff Orch OR model of consciousness. In: The geometric universe - Science, geometry and the work of Roger Penrose. Eds. S.A. Huggett, L.J. Mason, K.P. Tod, S.T. Tsou, and N.M.J. Woodhouse. Oxford Press, Oxford, U.K.
10. http://knowledgecenter.com/ions/
11. Chalmers, David (ed.). (2002) Philosophy of Mind: Classical and Contemporary Readings, Oxford University Press.
12. Penrose, R. (1994) Shadows of the Mind, Oxford Press, Oxford, U.K.
13. Hameroff, S. (1998e) Quantum computation in microtubules? The Penrose-Hameroff 'Orch OR' model of consciousness. Philosophical Transactions of the Royal Society A (London)356:1869-1896

Read More......